‘En toen kwam Ron Jans, een man met een hoge gunfactor’
‘De laatste zeven seizoen stond FC Utrecht na 34 wedstrijden steeds zesde of zevende. Ook deze jaargang was plek zeven het eindresultaat. En daar horen we met de begroting ook thuis. Niet verrassend dus. Wel opvallend dat het goed presterende NEC (met drie punten meer als zesde geëindigd) liefst 40% vaker scoorde dan de FC.’ Frank Slijper en Hans van Echtelt blikken terug op het voetbalseizoen van FC Utrecht.
De terugblik van Frank Slijper
Frank Slijper heeft al jarenlang een seizoenkaart bij FC Utrecht en zit met zijn familie op Vak P.
Hij is een voetbalkenner bij uitstek en was in een nog niet zo lang verleden voorzitter van de Zeister voetbalclub Jonathan.
Op verzoek van onze redactie geeft Frank een terugblik op de prestaties van FC Utrecht in het afgelopen seizoen.
Onze doelpuntenproductie was vooral de eerste seizoenshelft erg karig. De vermeend ingekochte doelpunten van Seuntjes, Romany en Lidberg bleven uit. Met dank aan vooral Sam Lammers ging het na de Kerst beter lopen in de voorhoede, met een acceptabel resultaat aan het slot van de competitie. Wat als we aan die eerste maanden niet zoveel punten hadden verspeeld tegen de zwakkere broeders?
Rechterrijtje
Het duurde wel even voor we strak in het linker rijtje stonden. Na acht wedstrijden waren slechts drie puntjes bij elkaar gesprokkeld. Lang geleden dat FC Utrecht op Teletekst 818 onderaan stond. Nee, ik heb geen moment aan degraderen gedacht. Ook niet wanneer ik met voorbeelden van FC Twente en Groningen uit een recent verleden werd geconfronteerd. Daar was deze selectie veel te sterk voor.
Het was voorspelbaar dat Silberbauer in oktober de koffers naar Denemarken mocht pakken. Een heerlijke voetballer, maar als trainer had ik weinig met deze man. Geen charisma, geen emotie, erg vlakjes allemaal. En waar de meeste Scandinaviërs binnen enkele maanden al redelijk Nederlands spraken, bleef hij verzanden in het Engels. Kwam ook niet zo sterk over. Maar afijn, het gaat natuurlijk om de resultaten. En die waren bedroevend.
Een zeer moeizame seizoenstart dus. Al na enkele thuiswedstrijden werd een vaste grap uit Vak P weer gebezigd. ‘De cursus Omgaan met teleurstellingen is opnieuw met een week verlengd.’ Het waren inderdaad geen galavoorstellingen en resultaten bleven uit. Dat had zijn weerga op een deel van het publiek. Ik zit al ruim 50 jaar op de tribunes van Galgenwaard maar toch blijf moeite houden met fluitconcerten naar de spelers. Zelfs individuele spelers moeten er bij een wissel wel eens aan geloven. Denken supporters werkelijk dat dit een speler of een team beter maakt? Een supporter is letterlijk vertaald een ondersteuner. Die support miste ik de eerste maanden wanneer het team ondermaats presteerde. Ook schalde het ‘Zuidam, rot op!’ en ‘Zuidam, neem je rotzooi mee!’ van de tribunes. De waan van de dag, zoals wel vaker bij ontevreden publiek. Het scheelde op 26 mei maar enkele minuten of de technisch directeur was nog dezelfde voetbaljaargang luid toegezongen: ‘Zuidam, bedankt. Zuidam, Zuidam, Zuidam bedankt.’ Het kan verkeren.
Jans
Exit Silberbauer in oktober en niet veel later zagen we Ron Jans met zijn blocnote in de dug-out zitten. Wat mij betreft had het management hem wel eerder mogen binnenhalen. Een jaar of zes geleden bestond die mogelijkheid al toen Jans een suffe kantoorfunctie bij FC Groningen bekleedde. Een oprechte man, met een hoge gunfactor. Iemand die teamspirit weet te creëren en bij elke club in Nederland bovenmatig had gepresteerd. Die kwaliteiten bewees hij vervolgens ook bij FC Twente. Dat mijn vriendin tijdens Studio Sport altijd kirde ‘Dat vind ik toch zo’n leuke man…’, laat ik hierbij buiten beschouwing.
Ron Jans kreeg het team geleidelijk weer aan de praat. De revival van Jens Toornstra was opmerkelijk. Het team leek fitter, gretiger. En de wissels pakten steeds goed uit. De verse krachten deden nauwelijks onder voor de basisspelers en maakten vaak het verschil. Beetje bij beetje slopen we naar boven.
Reserve
Na het laatste thuisduel ontving Mark van de Maarel zijn oeuvreprijs: de David di Tomasso-trofee. De nummer twee was daarom feitelijk de speler die in de ogen van het publiek het beste presteerde in 2023-2024: keeper Vasilis Barkas. En terecht. Een signaal dat er achterin meer punten werden gewonnen dan voorin? Overigens sprak ik op deze plek bij aanvang van het seizoen mijn twijfels bij zijn rentree uit. Barkas had al afscheid van de club genomen, met Mattijs Branderhorst was een prima vervanger aangetrokken, en plots meldde Barkas zich weer. De interesse van andere clubs bleek toch wat tegen te vallen. Wat mij betreft had Barkas als reserve mogen beginnen.
Ik vergiste mij. Branderhorst toonde zich een betrouwbare keeper tijdens een korte blessure van Barkas. Hij bracht Jans zelfs aan het twijfelen toen Barkas weer fit was. Maar Barkas toonde zich echt een topper. Ieder hoge bal is een zekerheidje, zijn reflexen zijn formidabel, hij heeft een enorme reach. Eigenlijk onbegrijpelijk dat zo’n keeper nog gewoon bij FC Utrecht speelt. Ik kan me niet heugen dat we de afgelopen decennia zo’n klasbak in de goal hadden staan. (Wil iemand hem wel nog even vertellen dat ik me stoor aan dat overdreven tijdrekken bij een voorsprong?)
Ajax thuis
En tenslotte de finale van het seizoen. Go Ahead Eagles thuis. Halverwege zeiden we tegen elkaar: ‘Kat ik het bakkie. We staan al met 1-0 voor en de tweede helft spelen we altijd beter. Zeker nu we richting Bunnik-side gaan spelen.’ Het liep anders. En dat deed even pijn.
Na afloop was ik getuige van zaken die mij de uitslag direct deden vergeten. In augustus de eerste thuiswedstrijd zonder publiek. Heb ik geen moeite mee, laten we er bij aanvang van het nieuwe nog maar even bij stil staan. Het liefst dan maar meteen Ajax thuis. Hebben we de haat-sfeer rond die wedstrijd ook geëlimineerd. Competitieleider in Zeist, leest u mee? ‘
Een klein gedeelte van het FC Utrecht publiek laat zich op de laatste wedstrijddag van een hele slechte kant zien en verpest het voor de rest.
Fotocredits: Hans van Echtelt
Van sfeermakers naar sfeerbedervers
Ook Hans van Echtelt blikt terug op het seizoen van FC Utrecht.
Hij hoopt dat de sfeerbedervers hun lesje geleerd hebben.
Hoe is het mogelijk dat het afgelopen voetbalseizoen in zo’n anticlimax eindigde? Het scenario van de laatste wedstrijddag zag er immers zo ideaal uit. Go Ahead Eagles was de laatste horde op weg naar Europees voetbal. Een uitverkocht stadion, mooie sfeeracties in Galgenwaard en een thuisploeg die het onmogelijke had waargemaakt: van de laatste plek in oktober naar de mooie ontknoping in mei.
Maar toen waren er die laatste drie minuten in blessuretijd. Eerst die onderbreking wegens vuurpijlen over en weer, daarna die eigen goal van aanvoerder Nick Viergever die eerder zijn ploeg op voorsprong had gekopt. Van euforie naar teleurstelling. En uiteindelijk werd het geen FC Utrecht maar Go Ahead Eagles welke ploeg Europees voetbal afdwong. Toch had de formatie van Ron Jans bewondering afgedwongen voor die miraculeuze comeback na de mislukte seizoenstart.
Afschuw
Maar in plaats van een ereronde langs de FC-fans op de dankbare tribunes ontstond een horrorscenario. De in het zwart gestoken sfeermakers op de Bunnik Side ontpopten zich ineens tot ware sfeerbedervers door zich uiterst slechte verliezers te tonen. Eerst werd het veld bestormd om de juichende Go Ahead-spelers te belagen, daarna voltrokken zich rond het stadion afschuwelijke taferelen. De politie en ME werden belaagd door volkomen losgeslagen vandalen. De goede smaak van een geslaagd seizoen was binnen een mum van tijd geheel verdwenen.
Wat is de moraal van dit verhaal? Dat ik in tegenstelling tot mijn vriend Frank Slijper geen zin meer heb om dit seizoen alsnog te analyseren. Zo diep zit mijn afschuw over het gebeurde. Ik zag nog dagenlang het beeld van die jongen van twaalf jaar die naast me op Vak P zat te snikken bij het zien van al dat geweld. Zal hij volgend seizoen nog met zijn ouders in Galgenwaard durven terug te keren. Veel erger dan die 1-2-nederlaag (die niet eens onverdiend was) is het negatieve mensbeeld dat aan het einde van dit seizoen rond Galgenwaard blijft hangen. Hopelijk hebben die in het zwart geklede zogenaamde sfeermakers in het hun lesje geleerd.