Kiertje
Het is een kwestie van principes, volgens het IOC onder leiding van Thomas Bach. De deur voor deelname van individuele sporters uit Rusland (en Belarus) aan de Olympische Spelen van Parijs, over anderhalf jaar, is op een kiertje gezet.
Pim van Esschoten
Voor de goede orde; het IOC staat pal achter de sportsancties tegen beide landen. Nationale sportploegen zijn ook niet welkom in Parijs en de deelname van individuele sporters kan alleen onder neutrale vlag en andere voorwaarden. Daarvoor wijst het IOC op zijn Olympic Charter: geen atleet mag van competitie worden uitgesloten louter vanwege hun paspoort. Anders gezegd; Poetins brute oorlog kan de individuele atleet niet worden aangerekend. Zij hebben rechten, uitsluiten is discriminatie.
Al maanden wikt en weegt het IOC, sportfederaties en nationale sportcomités zijn geraadpleegd en hoewel een besluit nog niet is genomen, werd eind januari dat kiertje gepresenteerd. De reactie in Oekraïne liet zich raden. Laaiend! Het woord boycot viel.
NOC*NSF neigt het IOC te volgen, maar worstelt met de uitvoering en handhaving van de voorwaarden. Ook Inge Janssen van de atletencommissie spreekt van een ‘extreem lastige kwestie’. Haar Duitse evenknie Maximilian Klein is er wel uit: ‘Bachs plan komt op het verkeerde moment.’ De Duitse minister Nancy Faeser was uitgesproken: ‘Dit is de volledige verkeerde weg’.
Met het kiertje ontstaan de eerste scheurtjes.
Tegenover de rechten van enkele honderden atleten staan die van miljoenen, weerloze burgers. Ze tellen dagelijks hun doden, lijden in wanhoop, ze schuilen voor de raketten en drones, maar houden moedig stand tegen een barbaarse, cynische vijand. Hele flatgebouwen worden aan flarden geschoten, mensenrechten verwoest. Zou er op de pleintjes van Charkiv of Cherson nog een potje worden gevoetbald? Of houden de moeders hun kinderen binnen, in de schuilkelder? Over welk recht heeft de olympische wereld het eigenlijk?
Acht jaar geleden stak Rusland zelf een middelvinger op naar dat Olympic Charter. Na een jarenlang dopingprogramma, van staatswege, werden tijdens de Winterspelen van Sotsji 2014 de controleurs om de tuin geleid. Via een muizengaatje naar een geheime ruimte achter het dopinglab werden vuile en schone urinestalen omgewisseld. Terwijl Poetin straalde bij al het Russisch goud, werd de hele olympische familie besodemieterd.
Twee jaar later kwam het bedrog uit, kort voor de Spelen van Rio de Janeiro. Het IOC ondernam niks, Rusland deed gewoon mee.
En nu dit.
Nee, je kunt geen judoka uit Moskou of hoogspringer uit St. Peterburg verantwoordelijk houden voor Poetins wandaden. Maar wat zullen ze in het Kremlin tevreden zijn met het IOC. Het is onverdraaglijk.
