Amelisweerd

De mannen van Rijkswaterstaat leidden ons rond en met de nodige trots toonden ze iets nieuws. Een nieuw soort asfalt, zoab of zeer open asfalt beton. Het leek verdraaid veel op een dikke laag keutels die de verjaagde konijntjes hadden achtergelaten.En nu moet er weer een hap uit het bos worden genomen. Dat voorspelden de Vrienden van Amelisweerd destijds al. Het is een heilloze weg, zeiden ze. Nieuwe stroken konijnenkeutels zuigen nieuwe autostromen aan. Dan loopt het weer vast en komt een  nieuwe roep om rijstroken.Woensdag ondertekende minister Schultz van infrastructuur het tracébesluit. De verbreding gaat 1,2 miljard euro kosten. De Utrechtse gemeenteraad is tegen. Maar ja, zo was het begin jaren '80 ook.Ik heb nog geschaatst in de Johannapolder en wandelde met m'n ouders langs het Jaagpad naar het theehuis in de tijd van 'Heden rijdt lijn A naar Rhijnauwen'. De tijd dus dat de touwtjes uit de brievenbus hingen. Het is passé en ik verlang ook niet terug naar die tijd. Maar ik erger me wel groen en geel aan de lompe oplossingen met bulldozers.Alsof niet alleen het autoverkeer op de A27, maar ook ons denken over oplossingen stilstaat. Als het meezit loop ik er een paar keer in de week. Noem het een drafje, want hardlopen is weer iets anders. Langs de Krommerijn, door die kleine bossen van Amelisweerd en Rhijnauwen.Ik hou van mijn loopjes en zo zijn er velen die daar hun kilometers maken. En soms zwemt er een triatleet, vaart er een wherry van Viking langs of groepen scholieren in kano's, je ziet er veel wandelaars. Zo dicht bij de stad, zo helemaal buiten. Maagdelijke ochtendsneeuw, stromende regen en diepe plassen of juist onder de brandende zomerzon; het is er altijd mooi.Minister Zeevalking - een verre voorganger van Schultz - zag het heel anders. 'Die rij struiken', noemde hij Amelisweerd begin jaren '80. Lokaal sentiment versus de ivoren torens in Den Haag. En ook nu is het kleine genieten van een vrije sporter niet opgewassen tegen het luidruchtige geweld van de vooruitgang.Kansloos.