Annemiek van Vleuten: fenomenaal!

De tijdrit is, zeggen de mindere goden, sterven op de fiets. Het is meer, zeggen de begenadigden in deze discipline. Het is sterven, maar ook herrijzen.Drie topfavorieten bracht Nederland dinsdag in de strijd (sorry, Sabrina Stultiens) en de concurrentie sidderde bij voorbaat. Toch legden ze zich niet neer bij een rol op het tweede plan. Zoals de Canadese Leak Kirchmann. Ze kwam heel dicht bij de snelste tijd die Ellen van Dijk, wereldkampioene in 2013, al vroeg in de hotseat had gebracht. KnagenMaar er knaagde wel iets bij de Woerdense. Ze wist dat er nog specialisten zouden komen, om te beginnen haar landgenotes. Bovendien was het niet helemaal haar parcours geweest, met vooral in het tweede deel van de 27,8 kilometer een glooiend terrein. Op en af, op en af. Zo’n parcours ligt de locomotief uit Woerden iets minder. Ze heeft liever een vlak traject, waarop haar machtige pedaalslag het best tot zijn recht komt.Haar twijfels werden door Anna van der Breggen bevestigd. Hield ze in het eerste deel zo’n beetje gelijke tred met Van Dijk, daarna liep ze elke kilometer verder uit om bijna een minuut onder de toptijd van de Woerdense te eindigen.Met haar 34,55 minuten zette Van der Breggen, die zondag baalde dat ze met Boels Doelmans slechts zilver had gepakt in de ploegentijdrit, een nagenoeg onneembare gouden horde neer. Oké, de wereldkampioene Van Vleuten startte nog na haar, maar wie kon er nog tippen aan haar perfecte gevecht met het uurwerk? Dachten ook de wielerkenners die genoten hadden van de gestroomlijnde rit van de blijmoedige blondine. 

‘Ik ben als een raket vertrokkenen ging dood op het eind.’

 Van Vleuten dus. Geboren in Vleuten, waar pa uit Utrecht met ma uit Cothen was neergestreken. Pas op latere leeftijd gaan fietsen en nog later gaan wielrennen. Maar met een ongekende wilskracht die de afgestudeerde in de Dierwetenschappen tot een beest transformeert op twee dunne bandjes. ‘Ik ben als een raket vertrokken,’ sprak ze voor de camera van de NOS. ‘Ik ging dan ook helemaal dood op het eind.’Dood, maar levend genoeg om elke kilometer nog een seconde of meer op haar rivale te te pakken. Op de finish bedroeg het verschil een halve minuut. Weer goud voor Van Vleuten, weer zilver voor Van der Breggen. WegwedstrijdAnnemiek van Vleuten treedt met haar tweede wereldtitel op rij in de voetsporen van Leontien van Moorsel, die zich in 1998 en 1999 tot ’s werelds beste liet kronen op de chrono.1,2,3 op het podium, een clean sweep zoals dat zo mooi heet. Met een knappe zesde plek voor de vierde Nederlandse, Sabrina Stultiens.Van Vleuten glunderde van oor tot oor. Maar haar hoofd zat niet in de wolken. Mooi, zo’n wereldtitel, sprak ze, maar geen reden voor een wijntje. ‘Zaterdag is er immers nog de wegwedstrijd.’