Annemiek van Vleuten moet in wachtkamer voor haar revanche
Het is zaterdag 7 augustus 2016. In de olympische wegwedstrijd van de vrouwen lonkt de gouden medaille voor Annemiek van Vleuten. Op de slotklim, de 9 kilometer lange Vista Chinesa, springt ze vlak voor de top weg uit een kopgroepje van vijf rensters. Haar voorsprong wordt groter en groter, alleen de Amerikaanse Abbott blijft enigszins in haar spoor. Van Vleuten hoeft alleen nog maar de afdaling heelhuids door te komen en de olympisch titel is nagenoeg binnen. De resterende vlakke kilometers zijn immers nauwelijks een probleem voor de Utrechtse van geboorte, een begenadigd tijdrijder.Maar het gaat mis in die afdaling. Na een inschattingsfout vliegt Van Vleuten uit de bocht en een horrocrash is het gevolg. Roerloos ligt ze in de berm. De visite bij haar jarige moeder Ria, geboren in Cothen, houdt bij de schokkende beelden de adem in. Pas na de zege van landgenote Anna van der Breggen die optimaal profiteert van de chaotische finale, komt het verlossende bericht: het is ok met Annemiek. Op een zware hersenschudding en drie breuken in de wervelkolom na.Sterker dan ooit komt Van Vleuten terug na de val die haar met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid het olympische goud kostte. Ze wordt wereldkampioen tijdrijden in 2017 en prolongeert die titel in 2018. Dat jaar gaat het opnieuw mis in de wegwedstrijd. Bij een op het oog onschuldige val breekt ze haar knieschijf en rijdt nog bijna 100 kilometer door tot aan de finish. ErehaagDie 100 kilometer spelen opnieuw een prominente rol bij het WK het jaar daarop in het Engelse Yorkshire. Maar nu vormt de monsterlijke afstand, zelfs nog luttelijke kilometers meer dan 100, een langgerekte erehaag. Na een weergaloze solo pakt ze voor het eerst de regenboogtrui op de weg. Tokio lonkt. Eigenlijk al sinds ze in Rio onderuit was gegaan, maar voor een vrouw die tot de oudjes in het peloton behoort zijn dat gedachten die ze liever voor zich houdt.Niets wil Annemiek van Vleuten aan het toeval overlaten en ze traint als een bezetene om in 2020 op tijd in vorm te geraken. Niemand die in de buurt komt van haar trainingsarbeid die ze dikwijls verricht in het Italiaanse hooggebergte. Maar ook op de Colombiaanse cols, waar vedetten in de Tour de France als Egan Bernal en Nairo Quintana hun klimvaardigheden hebben ontwikkeld. Bovendien trekt ze er op uit met de mannen van Mitchelton-Scott, de Australische ploeg waar ze sinds 2016 bij rijdt. Geen andere renster in het vrouwenpeloton die haar dat nadoet.Haar ongekende gedrevenheid werpt zijn vruchten af. In de vrouweneditie van de Omloop Het Nieuwsblad op 29 februari wint ze solo. Haar eerste zege in de regenboogtrui. Van Vleuten is klaar voor de beruchte Strade Bianche, waar ze vorig jaar won, klaar ook voor de Ronde van Vlaanderen en de Amstel Gold Race, met als apotheose eind juli Tokio. SluipmoordenaarMaar er ligt een onzichtbare sluipmoordenaar op de loer die zich twee dagen daarvoor manifesteert in de Ronde van de Verenigde Arabische Emiraten. De etappekoers wordt voortijdig beëindigd vanwege een virus. De renners, onder wie Wilco Kelderman uit Barneveld, moeten in hun hotel in Abu Dhabi in quarantaine. De meesten mogen na een paar dagen naar huis, een enkeling zit nog steeds vast in het golfstaatje.Van Vleuten blijft trainen, vertrekt halsoverkop van Tenerife wanneer ze daar niet langer buiten mag fietsen. Dus trainde ze de laatste dagen van armoe maar in haar eigen huis tussen de verhuisdozen, zoals ze op Instagram aan haar fans toonde.Nu zijn de Olympische Spelen van Tokio uitgesteld tot 2021. Het coronavirus heeft zijn tentakels uitgestrekt over de hele sportwereld. Misschien pas een jaar later krijgt Van Vleuten haar kans op revanche. Een jaar dat voor de 37-jarige Nederlandse dubbel zo hard kan tellen. Maar aan haar fysieke taaiheid en geestkracht zal het niet liggen.