En de winnaars van de Utrechtse Sportprijs zijn...

De avond werd georganiseerd door de gemeente Utrecht en de Vereniging Sport Utrecht (VSU) die de Utrechtse top- en breedtesport, op feestelijke wijze in het zonnetje zetten. Lees hier meer over de winnaars van de Sportprijs . Sportvrouw van het jaarDafne Schippers wint van Inge Janssen (roeien) en Romy Meekers (golf)Op die mooie augustusavond in Londen deed Dafne Schippers (25) iets dat alleen Merlene Ottey en Allyson Felix voor haar deden. Grootheden uit de atletiekhistorie die hun wereldtitel op de 200 meter prolongeerden. ‘Ik heb me pas later gerealiseerd hoe bijzonder het is om één van die drie te zijn,’ zegt Schippers. ‘Dat maakt me zeker trots. Om bij de top te komen is lastig, maar er blijven is nog veel lastiger.’ In de laatste meters kwam de Ivoriaanse Ta Lou nog angstig dicht bij. ‘Maar ik voelde dat ik zou winnen. De verschillen in sprintfinales zijn bijna altijd klein, de concurrentie is heel groot. In zo'n finale ben je met je eigen race bezig en minder met de anderen. Ik voelde me vooraf sterk en wist dat ik van Ta Lou moest kunnen winnen. Ik verloor vorig jaar in geen enkele race over 200 meter van haar.’ Met ook brons op de 100 meter werd 2017 andermaal een topjaar voor Schippers. Maar ook een heel zwaar jaar. ‘Bloed, zweet en tranen horen bij het vak. Om tot de absolute top te behoren moet je tot het gaatje gaan, dag in dag uit.’ Onder haar nieuwe trainer Rana Reider was vanaf de wintertraining alles gericht op een vormpiek tijdens de WK. De aanpak was ook anders. Schippers ging 'een stap achteruit, twee vooruit.' Ze moest geduld hebben, had ook wel twijfels, maar kwam op tijd in vorm. Op weg naar Londen pakte ze al sprintzeges in Rome (100m), Oslo (200m) en Lausanne (200m) in de Diamond League. Het was ook het jaar waarin Dafne Likes uitkwam, het kookboek dat ze samen met zus Sanne schreef ('superleuk') en het jaar van de opening van de Dafne Schippersbrug. ‘Heel bijzonder dat zo'n belangrijke fietsbrug in mijn stad naar me is vernoemd. Bij mijn ouders in Oog in Al zie je nu hoeveel fietsers er dagelijks via de brug langsrijden.’ Sportman van het jaarSander de Wijn (hockey) wint van Wilco Kelderman (wielrennen) en Jesse Puts (zwemmen).Hij pakte de landstitel met Kampong en werd met Oranje Europees kampioen. Dat prachtige jaar voor Sander de Wijn (27) begon in januari echter met eenverloren finale van de Hockey India League. Toch vond hij bij team Dabang Mumbai het plezier in hockey terug. ‘De Spelen in Rio waren een grote teleurstelling. Je wilt er top zijn en komt zonder medaille terug. Die klap is een half seizoen blijven hangen.’ In Mumbai speelde hij met clubgenoten Robbert Kemperman en David Harte. ‘Een leuk team. We hebben veel lol gehad en dat zorgde weer voor plezier in het veld. Waanzinnige tijd.’ Het was de inleiding voor een beresterke tweede helft in de hoofdklasse. Als een veldheer. Niet voor niets werd hij bij hockey.nl uitgeroepen tot de beste speler van de play-offs. ‘Al sinds ik in 2008 naar Kampong kwam was de landstitel mijn doel. Het hoogtepunt van het jaar, zeker omdat we een ploeg hebben met vooral Nederlandse jongens en veel spelers uit onze jeugdopleiding. Beleid, waar ik zelf bij betrokken ben geweest.’Op de EK tekende hij met Robbert Kemperman voor het mooiste doelpunt. België had Nederland in de poule al vernederd (5-0) en leidde in de finale tussen dezelfde opponenten met 2-0. Het was stil in het bomvolle Wagenaar Stadion. En toen zag De Wijn zijn maatje vrij staan in de cirkel. Zijn scoop was perfect, Kemperman's aanname en afwerken wonderschoon. Het deed zelfs een beetje denken aan Frank de Boer en Dennis Bergkamp. Kwartfinale WK 1998, winnende goal tegen Argentinië. 'Mooie vergelijking, die had ik nog niet gehoord. We doen het vaker. Ik de assist, Robbert de afmaker. Het lukte weer, maar nu voor 12.000 mensen. Dat je de wedstrijd zo omkeert en wint met 4-2, geeft natuurlijk een extra lading aan zo'n doelpunt.’ Coach van het jaarShorttrackcoach Wilma Boomstra van SkateUnited wint van Alexander Cox (hockey) en Erik ten Hag (voetbal)Ruim anderhalf jaar geleden streek ze neer in Utrecht. Wilma Boomstra, coach met een grote reputatie in de wereld van het shorttrack, ging ze zich bezighouden met jong talent uit Utrecht en wijde omgeving. En zie, die talenten van het Regionale Talent Centrum Midden gingen met sprongen vooruit. Xandra Velzeboer(Culemborg), Tom Hofker (Den Bosch) en Marijn Wiersma (Alkmaar) pakten in 2017 diverse Europese jeugdtitels. Vijf van de acht Nederlanders op de WK-junioren kwamen van het RTC Midden. Voor het recente NK kwalificeerden zich elf van haar jonge talenten. ‘Tussen de senioren,’ zegt ze. ‘De meeste rijders van alle RTC's, méér zelfs dan van de nationale selectie.’ Die progressie is haar voldoening. ‘Het gat met de top dicht maken, dat is mooi. En ik weet dat er nog zoveel meer inzit, we moeten nog sterker worden. Ze zijn nog lang niet volgroeit. Ze zijn 16, 17 jaar en dus tien jaar jonger dan de Nederlandse top bij de senioren. Dat ze nu al zo meedoen, belooft wat.’Ze werd geboren in het Friese Sint Jacobiparochie, deed het CIOS in Heerenveen, was docente aan de schaatsschool van Henk Gemser in Thialf en werd coach van de jeugdploeg van de VS in Michigan. Later begon ze een shorttrackschool in Los Angeles. Tijdens de zomertrainingen kwamen de wereldtoppers van over de hele wereld voor haar naar LA, onder wie Niels Kerstholt. Na 22 jaar keerde ze terug in Nederland. Vrijwel dagelijks staat ze op De Vechtsebanen op het ijs, 's ochtends en 's middags. ‘In feite train ik hier op dezelfde manier als in Los Angeles. Maar ik maak altijd aanpassingen. Sowieso aan elke individuele rijder, maar natuurlijk ga je ook anders om met kids van veertien. Minder ijssessies, bijvoorbeeld. Maar we trainen niet als softies. We trainen hard, zoeken de grenzen op. Veel tempohardheid, veel volume. Hard trainen maakt je ook mentaal veel sterker.’ Sportploeg van het jaarKampong Mannen 1 (hockey) wint van UZSC Mannen 1 (waterpolo) en UZSC Vrouwen 1 (waterpolo)‘Komt goed,’ had David Harte gezegd. De competitie was koud onderweg, oktober 2016, of Kampong had al dure punten verspeeld voor een plek in de play-offs. 's Werelds beste goalie bleef kalm: ‘We weten wat we moeten doen.’ De maanden gleden voorbij, de achterstand bleef. Het verlies in maart bij Rotterdam (5-2) was voor coach Alexander Cox het breekpunt. ‘Zo kon het niet verder. We moesten zaken hard veranderen. Als groep. En dat begint bij alle individuen.’ De uitschakeling in de Europese Hockey League, nota bene als titelverdediger, was een nieuwe dreun. Captain Quirijn Caspers zei (later) tegen hockey.nl: ‘We zaten er doorheen.’ Sander de Wijn: ‘Gooien we nu het hele seizoen weg? Dat laten we toch niet gebeuren? We hebben kritisch naar ieders bijdrage gekeken. Hockey kwam niet bij iedereen op één.’Juist met de rug tegen de muur ging Kampong winnen, wedstrijd na wedstrijd. De Wijn: ‘Met een over-mijn-lijk mentaliteit.’ In het laatste competitieduel bij Oranje-Rood volstond een gelijkspel. Bloedstollend was het. Dertig seconden voor tijd kwam Kampong op 2-2 uit een strafbal van Martijn Havenga. Niks mazzel, aldus Cox. ‘Deze ploeg is pas verslagen als ze in de kleedkamer zit. Dat is echt een kwaliteit.’ In de play-offs werd eerst favoriet Bloemendaal uitgeschakeld. Vervolgens kwam David Harte ook in de tweede finalewedstrijd als winnaar uit de shootouts uit de bus. Het betekende de eerste titel voor Kampong sinds 1985, gevierd op het dak van het gloednieuwe clubhuis. Het was ook de laatste wedstrijd van Salvador Peira, die na één seizoen terugkeerde naar Spanje. Op weg naar Schiphol liet hij nog snel een tattoo plaatsen, zoals veel ploeggenoten dat deden. Ook coach Cox. Een tatoeage van een palmboompje (het logo van Kampong) als levenslange herinnering aan die blauwe vechtmachine en de onverwachte landtitel. David Harte had het al die tijd geweten. Het komt goed. Sportvereniging van het jaarH-U-P (Hellas, U-Track en Phoenix) winnen van UZSC (waterpolo) en USWV De Domrenner (wielrennen).Het begon bij het EYOF in 2013, een kantelpunt in de Utrechtse atletiek. Van oudsher waren Hellas, Phoenix en U-Track niet de grootste vrienden. Maar de organisatie van het atletiektoernooi tijdens het EYOF op Maarschalkerweerd pakten de drie gezamenlijk op. ‘Een grote klus,’ zegt Karola Mulder,verenigingsmanager bij de drie. ‘Daar kwam de samenwerking op gang. Je zag de drie voorzitters samen de rommel opruimen. Sindsdien is er geregeld bestuurlijk overleg. Ze zagen kansen en mogelijkheden. Stapje voor stapje groeien ze sindsdien naar elkaar toe.’ Tijdens de clinics voorafgaand aan de Utrecht Marathon trekken trainers van de drie clubs nu samen op, maken plannen en geven één foldertje uit. ‘Dat is nu de sfeer. Lekker met sport bezig zijn, het logo op het trainingspak maakt niet uit. Tijdens de schoolatletiek brengen we ook één folder uit met het aanbod van de drie.’In 2017 organiseerden de drie ook een prima NK atletiek, met het polsstokhoogspringen op het Vredenburg als spektakelstuk. In juni doen ze het opnieuw. ’Dan gaan we de puntjes op de i zetten en hopen op meer publiek. Met 300 vrijwilligers per dag gaan we weer een mooi NK neerzetten.’ Daar waar voordelen zijn te vinden, worden de krachten gebundeld. Maar een samengaan, zegt Mulder, is vooralsnog niet de bedoeling. Er zal nog heel veel water door de Krommerijn stromen voor er sprake is van één AV Utrecht. Mulder ziet het voordeel wel. ‘Er wordt hier en daar ook over gepraat. Alle drie de clubs zoeken dit voorjaar een nieuwe voorzitter. Waarom niet één, zeg ik wel eens bij wijze van grap.’ De samenwerking leverde sowieso meer vrijwilligers op. En de drie hebben voldoende aanwas van jonge leden. ‘Het is populair bij de jeugd,’ zegt Mulder. En die landelijke trend dat de jeugd wegloopt zodra ze een jaar of dertien zijn? Niet in Utrecht. Noem het de vrucht van samenwerking. Sporttalent van het jaarKeet Oldenbeuving (skateboarden) wint van Justin van Tergouw (darten) en Jenna Ben Driss (kickboksen)Zodra ze van school thuiskomt doet ze een maaltijd uit de vrieskast in haar rugzak, neemt haar board onder de arm, steekt haar OV-chipkaart bij zich en weg is ze. Op naar het skatepark van Utrecht, Amsterdam, Den Bosch of soms Eindhoven. Na een uur of vijf op haar board keert Keet Oldenbeuving (13) weer naar huis. Zo gaat dat vrijwel dagelijks. De Europees jeugdkampioene van 2017 deed afgelopen jaar veel internationale wedstrijden om te stijgen op de world ranking (alle leeftijden) waar ze nu schommelt rond de 12e plek. ‘Hoe hoger je staat hoe groter de kans op World Cups en de Olympische Spelen.’ In Tokio is skateboarden in 2020 immers voor het eerst Olympisch en Skatekeet is als jongste opgenomen in de Nederlandse selectie. ‘Tokio zou mooi zijn, maar anders komt het vier jaar later wel.’ Het stoeien en spelen is serieuzer geworden. Met sponsors, trainer, fysiotherapie en voedingsdeskundige. Keet deed in 2017 wedstrijden in heel Europa én in Californië. Die reis naar de bakermat van het skaten inspireerde haar. Sinds haar terugkeer in november beheerst ze nieuwe tricks, zoals de Smith en de Crooked. En hoe groter het arsenaal hoe beter. ‘Het leuke van skateboarding is ook dat je altijd nieuwe dingen kunt uitproberen. En er zijn nog veel tricks die ik niet beheers.’Waar ze goed in is? ‘Rail. Veel vinden dat eng, je moet het ook durven.’ En ze is op haar best in een klein park. ‘Hoe kleiner, hoe beter. Ik kan snel schakelen, goed variëren. Kleine dingetjes. Rudy Broer, mijn trainer, zegt wel eens dat er weinig in de wereld zijn die dat zo kunnen.’ Ze kan zich geen leven zónder board voorstellen (‘ik slijt er één per twee, drie weken’). Elke dag een uur of vijf, heerlijk. En vaak vallen? ‘Ja, best veel. Vaak kneuzingen, maar nooit iets gebroken. Eén keer, maar dat was bij het achteruitlopen.’ Sportfoto van het jaarDe vakjuryprijs gaat naar Kees Rutten met zijn foto van een jonge schaker. De publieksprijs gaat naar de worstelfoto van Guido Paulig.Vrijwilliger van het jaarIris van Maurik van volleybalvereniging VV UtrechtHet behoeft voor haar geen nadruk. Maar Iris van Maurik (31) van VV Utrecht kan er ook niet omheen dat het opvalt. Ze is voorzitter van een bestuur met veeltwintigers van wie bovendien vijf van de zeven vrouw zijn. ‘Daarover komen ook wel vragen uit volleyballand. Hoe we dat toch doen?’ Een aantal jaar terug was ze (als enige vrouw) bestuurslid, met verbinding in portefeuille. ‘Een belangrijk thema, zeker sinds we een jaar of vier geleden zijn gegroeid naar nu zo'n 650 leden en die mogen niet verloren gaan in de massa, zeker omdat we niet één plek hebben waar alles samenkomt. We trainen in Galgenwaard, in Nieuw Welgelegen en nog wat zaaltjes elders in de stad.’ VV Utrecht kent buddyteams waarbij bijvoorbeeld het eerste team is gekoppeld aan de mini's. Van Maurik: ‘En we hebben onze vrijwilligersactie. Je móet als team punten halen met vrijwilligerswerk. Dat zorgt voor een ranking en het team dat onderaan staat moet de minder leuke klusjes doen. Zaalwacht, bijvoorbeeld. ’Het aantal vrijwilligers groeide zo naar 250. De club kent ook een wachtlijst 'van hier tot Tokio', 300 alles bij elkaar. Alleen bij de jeugd niet. ‘Dat is toch een beetje de maatschappelijke taak die je als vereniging hebt.’ In het veld is Van Maurik de spelverdeler, in het bestuur de verbinder tussen de verschillende bestuursleden. Een sterke organisator en plannenmaker bovendien. ‘We hebben de ambitie om op termijn naar de Eredivisie te promoveren. Dat vraagt veel. De leden willen het. Ik ook, maar niet ten koste van de rest van de club. Top en breedte moeten duurzaam samen kunnen gaan. We zijn aan het uitzoeken wat ons staat te wachten.’ Behalve de wachtlijst, is ook de wensenlijst lang bij VV Utrecht. Hoog genoteerd staat de eigen huisvesting, waarover het bestuur onder Van Maurik nadenkt. Goed voor de wachtlijst. En goed voor de binding onder de leden, uiteraard.