Het grijze gebied van de medische attesten: wat is de rol van de sportarts?
Waren die geniepige atleten toch weer op slinkse wijze aan hun doping gekomen. Het was de eerste reactie van een aantal sportfans toen de Russische hackersgroep Fancy Bears een paar jaar geleden medische informatie uit de database van het wereldantidopingagentschap WADA had gevist. Want wat bleek: er waren atleten die toestemming hadden om hun sport te beoefenen mét middelen die op de dopinglijst stonden. En het waren niet de minste sporters die dit deden: onder andere Serena Williams, Chris Froome, Simone Biles en Bradley Wiggins kwamen in de gehackte documenten als ‘patient’ naar voren.Zij hadden allen een zogeheten Therapeutic Use Exemption (TUE, een medisch attest) gekregen van de dopingautoriteiten. Een goedkeuring om een ‘verboden middel’ te nemen dus. En die goedkeuring was er gekomen op inspraak van een of meerdere artsen, die beoordeeld hadden dat de atleten zonder het betreffende middel dusdanig beperkt werden bij het leveren van hun sportprestatie dat dispensatie noodzakelijk was. Het is ergens wel logisch want net als ‘gewone’ leken kunnen ook topsporters een ziekte of beperking onder de leden hebben of krijgen. Denk aan diabetes, astma of ADHD. Alleen, was het niet opvallend dat die ene wielrenner precies op het juiste moment in het seizoen een attest voor een corticosteroide had gekregen? En hoe kan het toch dat zoveel schaatsers medicijnen voor hun ademhaling en longen nodig hebben? Hoe moeilijk is het eigenlijk om zo’n attest te krijgen wanneer je als atleet een beperking hebt? En hoe gemakkelijk is het om zo’n attest te krijgen wanneer je eigenlijk helemaal geen beperking hebt? We vragen het in deze 46e aflevering van de Slimmer Presteren Podcast aan ‘onze eigen’ sportarts Guido Vroemen. PodcastDe Slimmer Presteren Podcast is een initiatief van Gerrit Heijkoop en Jurgen van Teeffelen. Vanaf begin 2020 bespreken zij wekelijks een onderwerp op het gebied van sport, onderzoek en innovatie.slimmer-presteren-podcast.nl