Het ‘omgedraaide’ leven van Meike Versteeg

Ze legt uit: 'Ik heb mijn havodiploma gehaald en volg sinds 1 september aan het ROC Midden-Nederland (locatie Rubenslaan in Utrecht) een opleiding voor tandartsassistente. Ik ga één dag in de week naar school en werk drie dagen in een praktijk. Daarnaast kom ik op het hoogste niveau in de eredivisie uit voor BC Amersfoort en train daar twee keer per week. Ik speel voornamelijk single en, als de wedstrijd of de tegenstander daarom vraagt, ook het vrouwendubbel.’ PapendalHet ‘helemaal omgedraaid’ behoeft wellicht enige toelichting. Juist na het interview dat Versteeg in deze krant in 2017 had met collega Roberto Cancian, nam het talent Versteeg haar intrek op Papendal, het bekende trainingscentrum nabij Arnhem. Daar werd ze opgenomen in een topsportprogramma van Badminton Nederland, de nationale bond. Drie jaar verbleef ze in de Gelderse bossen.Op haar eigen website staat, ongetwijfeld daterend uit die periode, het volgende te lezen: ‘Vanaf vorig jaar woon ik intern op Papendal, dit betekent: trainen, school en slapen op hetzelfde terrein. Ik heb het hier heel erg naar mijn zin en zie dit als een mooie kans om mij verder te ontwikkelen en veel internationale toernooien te spelen met de selectie.’ Er klinkt – terecht – enige trots in door in die woorden.Maar dat was toen alles haar nog voor de wind ging. Echter, de drie jaar Papendal verliepen, na een goede start, allerminst rooskleurig, zo blikt ze terug. Al snel werd ze geplaagd door blessures die haar bijna een jaar aan de kant hielden. ‘Enkel, een spierscheurtje in mijn bovenbeen, hamstring en pas later kwamen ze er achter dat mijn heup scheef stond’, somt ze moeiteloos op. Professioneel badmintonster, ook dat staat nog op haar website. Het staat er zo mooi. ‘Misschien moet ik dat wel aanpassen’, klinkt het evenwel met gevoel voor understatement, want de dagelijkse realiteit is anders. 

Hoe is het met

Jonge sporters die in onze krant aan het woord komen hebben tenminste één ding gemeen: ze willen de beste worden.Of dat nu op nationaal niveau is, of op het Europese of mondiale podium.Ze kregen in ieder geval alvast een podium, maar dan in onze krant.Soms blijft het daarna korte of lange tijd stil. Hoe gaat het eigenlijk met deze talenten, zoveel jaar na dato. Wat is er van hun wensen of dromen uitgekomen?De Utrechtse Sportkrant zoekt ze weer eens op. In deze tweede aflevering van de serie ‘Hoe is het met’ badmintontalent Meike Versteeg uit De Meern.

 TijdHersteld van blessures, was er nog zoiets als corona, het virus dat een streep haalde door sport, spel,  economie en zoveel meer. Er werd praktisch niet meer getraind op Papendal maar de tijd tikte wel door. In het nadeel van Versteeg in dit geval. ‘Toen ik negentien was, moest ik ruimte maken voor de jongere generatie’. aldus de speelster die op 6-jarige leeftijd begon bij BC Castellum in Leidsche Rijn.Het siert Versteeg dat ze niet bij de pakken neer ging zitten. Eenmaal thuis ging ze werken bij supermarkt Plus De Meern. ‘Op de broodafdeling. Tijdens corona was ik sowieso al aan het nadenken over mijn toekomst. Ik heb nog even overwogen om naar Denemarken, een vooraanstaand badmintonland, te gaan. Er is daar een Centre of Excellence, daar komen veel toptalenten uit allerlei landen bij elkaar om zich te kunnen ontwikkelen. Daar heb ik toch maar van afgezien.’ MaatschappelijkZe twijfelde vervolgens welk maatschappelijk pad te kiezen. ‘Ik ben zo goed om mezelf druk op te leggen’, klinkt het bijna verontschuldigend. Een studie fysiotherapie, waarvan in het interview in 2017 nog sprake was, viel af. Evenals een opleiding aan de politieacademie of een studie als dierenartsassistente. Ze koos uiteindelijk voor de opleiding tandartsassistente waar studie en werk gecombineerd zijn. Eigenlijk een voor de hand liggende optie. ‘Ik werd gevraagd om in die praktijk, waar mijn moeder ook werkt, aan de slag te gaan. Toen was de keus niet zo moeilijk meer.’Meike Versteeg ziet wel hoe haar badmintontoekomst eruit komt te zien (‘op dit moment heb ik geen zin in reizen naar Rusland of Slowakije’). Vooralsnog heeft ze een tastbare herinnering aan haar succesvolle periode toen ze te boek stond als groot talent. In 2019 werd ze landskampioen bij de junioren O19. ‘Die beker staat nog altijd bij me thuis. Dat komt natuurlijk omdat er door corona daarna geen kampioenschappen meer zijn gespeeld, ook dit jaar niet. Ik mag me nu dus al drie jaar landskampioen noemen. Wie kan dat zeggen?’