Hondenlul

En toen kwamen de jaren ’60 en begon het gemieter. Wég met alles dat de geur van autoriteit met zich meedroeg, wég met die regenten, wég ook met die boekhouders met een fluit. Hi-ha-hondenlullen, dát waren het. Het stof van de opstand daalde niet veel later weer neer en de idealen van de jaren ’60 raakten al snel in de vergetelheid, maar de scheidsrechter bleef een hondenlul.Dat ging zo jarenlang zo door en er veranderde nooit iets. Tot de technologische revolutie dan eindelijk ook de burelen van de FIFA had bereikt en Marco van Basten iets mocht uitvogelen dat de scheidsrechter op het veld tot steun moest zijn. In andere sporten gebeurde dat al een jaar of tien of langer, maar voor het voetbal – waar ze nog aan het bijkomen waren een keiharde verandering bij de uittrap van de doelman – was het ongekend.En zo werd in 2016 de VAR geboren. En het mag tot de historische hoogtepunten in de sport worden gerekend dat deze Video Assistant Referee er in is geslaagd om van de voetbalarbitrage in zo’n korte tijd één pandemonium te maken. Hulde!Het tennis heeft Hawk-Eye en het werkt. Ook bij hockey mogen de spelers zélf de videoscheids aan het werk zetten (maximaal twee keer) en het werkt. In het rugby lijkt het systeem meer op dat van het voetbal. Werkt ook prima.Nee, dan voetbal. Is de VAR hier de baas of toch de scheids op het veld? En waarom verschillen ze voortdurend van mening, die twee? Ook over hands. Wat of wanneer is het trouwens hands? Waarom wordt er nu meer geklaagd over de arbitrage dan voorheen? Waarom gaat het na de wedstrijd meer over de VAR dan over de wedstrijd? Wat is het nut van schriftelijke verklaringen op maandagmorgen van de VAR na overleg met een speciale commissie van de KNVB. Wat moeten we met twee, drie talkshows over de VAR op zondag? Wat is het nut van een talkshow op maandag over de drie talkshows op zondag over de VAR?Zouden de regels van het spel zèlf misschien aan een opfrisbeurt toe zijn, mijnheer Horn?