‘Ik was een knutselaar, een doordouwer’
‘In mijn tijd, toen we nog op zondag voetbalden, haalden we op zaterdagavond nog wel eens de jongens uit kroeg. Het belang was groot. Of ze dan meegingen? Ja natuurlijk. Of ze er beter van gingen spelen? Dat waag ik te betwijfelen.’Die laatste vraag wordt beantwoord door zijn zoon Gerard Mocking. Gerard (54), eigenaar van garagebedrijf AutoCrew Mocking in Odijk, is aangeschoven voor het interview met zijn vader. En vult moeiteloos de kleine hiaten op die Harrie die wel eens in de antwoorden ontstaan. De gezondheid van Harrie, wonend in een zorgcentrum Bunninchem in Bunnik, is broos. Zijn geheugen evenzeer.
Diploma
Harrie Mocking was voorbestemd boer te worden. ‘Om vier uur ’s ochtends op, koeien melken.’ Maar hij wilde meer. Zich ontwikkelen bijvoorbeeld. En dus wilde hij naar school. Zijn vader stond aanvankelijk niet te springen bij dat idee. Uiteindelijk mocht Harrie naar de avondschool, helemaal aan de noordkant van de stad Utrecht. Driemaal per week. ‘Vader dacht dat ik het wel zou opgeven.’ Maar Harrie slaagde. Zijn vader pinkte bij de diploma-uitreiking een traantje weg. ‘De eerste keer dat ik hem heb zien huilen.’Een doorzetter, dat is Harrie Mocking. Ook in zijn periode als voorzitter van SV Odijk, dat op 2 maart 1962 is opgericht en dus binnenkort zestig jaar bestaat. ‘Ik kon best luisteren naar anderen. Maar als we als bestuur eenmaal een besluit hadden genomen, dan zag ik er op toe dat het werd uitgevoerd. Evenzo, als mensen me beloofden dat ze me zouden helpen, bijvoorbeeld werkzaamheden voor SV Odijk, dan hield ik ze eraan. En als ze er niet waren, dan ging ik ze halen.’
Helpen
Pas laat ging Harrie Mocking voetballen. In de senioren of in de veteranen, dat is niet helemaal duidelijk. ‘Natuurlijk bij SV Odijk. Oud-voorzitter Arnold van der Mispel was mijn overbuurman. Het veld lag op 100 meter van mijn ouderlijk huis.’ Zelfwerkzaamheid stond hoog in het vaandel. ‘Je was er dagelijks mee bezig. Wie lid was, deed mee. Al moet ik zeggen dat ik niet direct voorop liep, maar ook weer niet achterop. Je vond het heel gewoon om te helpen. We waren blij dat we een eigen club hadden.’Harrie Mocking werd monteur bij Ford Utrecht, later bij aannemersbedrijf Verhoef in Langerak waar hij medeverantwoordelijk was voor het onderhoud van het machinepark. ‘Dat werd me thuis niet altijd in dank afgenomen. Ik was altijd met m’n werk bezig, was altijd aan het pionieren. Ik was een knutselaar, een doordouwer. Ik knutselde ook in het schuurtje achter het huis, samen met Gerard. Daar is zo’n beetje de basis gelegd voor zijn bedrijf.’
SV
Terug naar SV Odijk, waar Harrie Mocking zo’n twintig jaar de scepter zwaaide. ‘Je was er het hele weekend.’ En dat is ook waarom Gerard Mocking zijn vader perfect aanvult. ‘Het hele gezin stond in het teken van SV Odijk. Mijn vrouw deed de was’, aldus Harrie. ‘Alle jongens hebben er gevoetbald. De één wat beter dan de ander.’Het SV Odijk van nu is niet te vergelijken met het SV Odijk van de mid-zeventiger tot de mid-negentiger jaren, de periode dat Harrie Mocking voorzitter was. ‘We hadden zo’n 100, 120 leden. Nu zijn het er rond de 400. Dat komt door alle nieuwbouw.’ Zelf bewaart hij de meeste dierbare herinnering aan de realisatie van een eigen kantine op de locatie Rijneiland. ‘Helemaal zelf gebouwd door leden van SV Odijk’, glimt hij zichtbaar, jaren later.
Jordy
Eind jaren negentig verhuisde SV Odijk naar het Singelpark, de huidige locatie. Daar wordt zaterdag 19 februari de streekderby SV Odijk – Aurora gespeeld. Het zal een beladen wedstrijd worden voor vader Harrie en zoon Gerard Mocking. Op 20 december 2021 overleed Jordy, de zoon van Gerard, op 22-jarige leeftijd in zijn slaap. Het duel tegen de club uit Werkhoven is de eerste competitiewedstrijd, na het tragische incident.Harrie wijst vanuit zijn stoel naar een foto aan de muur, vanwaar de levenslust je tegemoet straalt. ‘Jordy speelde in het eerste. Van SV Odijk uiteraard. Hij was zo sterk als een beer, maar een beetje lui als voetballer’, zijn vader en zoon het met elkaar eens. ‘Hij speelde in de spits, was niet snel, maar als hij de bal kreeg in het strafschopgebied was het meestal raak. Hij is niet voor niets drie jaar achter elkaar clubtopscorer geworden.’Het medeleven in Odijk en bij SV Odijk was en is groot. ‘Bij zijn afscheid waren meer dan honderd mensen. De dienst werd gehouden in de kantine, langs de Hoofdweg zag het geel/zwart (de clubkleuren) en brandden fakkels.’ Het verdriet is immens in deze kamer van zorgcentrum Bunninchem. Dat geldt tevens voor de empathie uit de directe omgeving. ‘We krijgen nog wekelijks boeketten bloemen’, zegt Gerard. En alsof er geen overtreffende trap is van gemis, fluistert hij bijna: ‘Jordy had mijn opvolger in het bedrijf moeten worden.’