Jonge renners vol verwachting op ploegenpresentatie De Volharding
Met glimmende gezichten zitten ze in het Postillion in Bunnik te wachten. Klaar om bij het seintje van de ceremoniemeester het podium te bestijgen. Waar ze keurig naast elkaar wat onwennig de zaal vol familie en genodigden in blikken. Onwennig, maar wel trots. Want ze zijn, in fraai tenue gestoken, nu wel wielrenner, de 15- en 16-jarige nieuwelingen die de oudste jeugdcategorie vaarwel hebben gezegd. Dreumesen naast jongens die al een groeispurt achter de rug hebben. Allemaal vol dromen.
De een hoopt op een blessurevrij seizoen, de ander een keer het podium te bereiken en een derde doet het niet voor minder dan een overwinning in een grote koers. Bij De Volharding draait het erom dat je in elk geval je best doet. Zo niet, dan staat er zo een ander klaar. ‘Ik haal nooit renners, ze bieden zich zelf aan,’ stelt Wim Sluis, al decennia lang de architect van de verschillende ploegen, die afgelopen seizoen voor een lawine aan successen zorgden. Met als hoogtepunt het clubkampioenschap van Nederland bij zowel de junioren als de senioren.Met een nieuwe voorzitter moet de Utrechtse vereniging zich de komende jaren op verschillende terrreinen door ontwikkelen. Cees Pille heeft zijn sporen in de wielersport. Onder meer als directeur van United Soft Drinks, dat met AA Drink jarenlang sponsor was van de formatie van Leontien Zijlaard-Van Moorsel. De afgelopen drie seizoenen was Pille de algemeen directeur van de Belgische World Tour-ploeg Lotto Soudal.Zonder in details te treden laat hij tijdens de ploegenvoorstelling doorschemeren hoe hij de toekomst van de Volharding voor zich ziet. Een verdergaande professionalisering staat centraal in zijn plannen. ‘En persoonlijk zou ik het leuk vinden als er een damesafdeling komt.’ Mitchell MulhernDe grote groep elite- en belofterenners, na de junioren en de amateurs het slotstuk van de presentatie, telt verschillende bekende gezichten. Oude bekenden ook. Zoals Mitchell Mulhern, een Australiër die triomfen heeft gevierd op de baan en met de Australische achtervolgingsploegin 2014 zelfs wereldkampioen is geworden. Hij viel op het laatste moment af voor de Olympische Spelen in 2016 in Rio de Janeiro en besloot zijn geluk te beproeven op de weg. ‘De concurrentie was erg groot. Als je medailles wint, verdien je goed in Australië. Maar win je die niet, dan verdien je ook niks.’Hij kwam in 2015 naar Nederland en hoopte op een plekkie bij een (semi)profploeg, het werd een clubteam. Maar bij de Volharding kreeg hij wel alle ruimte om het ongelijk van de managers van de continentale teams te bewijzen. Mulhern ging te keer als een beest. ‘Van de acht klassiekers die hij reed won hij er vijf,’ steekt Sluis zijn bewondering voor de loeisterke Australiër niet onder stoelen en banken. Erik van Oers reed in 2016 als ploegleider in de Lus van Roden achter het kopgroepje waarin ook Mulhern zat. ‘Hij reed constant op kop en een voor een vielen ze er af. Ze zaten letterlijk te janken in zijn wiel.’ FiascoMulhern zegt dat hij destijds ‘hongerig’ was. Hij wilde zich profileren om alsnog in beeld te komen bij een profploeg. Dat lukte, maar het liep voor de Australiër uit op een groot fiasco. Hij ontving een paar honderd euro per maand, maar daar tegenover stond een veelvoud aan onkosten. ‘Wat ik op de baan verdiend heb, en dat was best veel, is nu weer verdwenen.’Nu heeft hij een fulltime baan in Apeldoorn. Het wielrennen komt op het tweede plan. Trouwen, hij woont met zijn Nederlandse vriendin in Heerde, en een huis kopen hebben een grotere prioriteit. Kriebelde het niet, het WK baanwielrennen een week geleden in Apeldoorn? ‘Natuurlijk had ik daar ook wel willen rijden. Maar ik heb nu eenmaal voor de weg gekozen. De baan, dat is geweest. Het was een hele leuke tijd, maar een andere tijd.’‘Misschien dat ik me in de tweede helft van het seizoen wat meer op het wielrennen kan focussen. Ik blijf wel voor mezelf trainen. En één wedstrijd wil ik absoluut winnen. Dat is de Slag om Norg.’Toe maar. De Nederlandse versie van de de gevreesde Strade Bianche in Italië. Een pure overlevingstocht, met kasseien en stroken onverharde wegen door Drenthe. Waar van de renners een ongekend incasseringsvermogen wordt gevraagd. Toch zal op 11 augustus niemand Mitchell Mulhern durven onderschatten, daarvoor heeft hij het peloton twee jaar geleden te veel laten sidderen.