Nominaties Sportman Utrecht 2018
Lees hieronder meer over de genomineerden en stem daarna voor deze categorie op https://sportprijs-utrecht.nl/stemmen-sportman-2018/.
‘Mijn hart ligt bij de 50 meter: het echte sprintwerk.’Overstap naar Amsterdam doet Jesse Puts goedZwemmer Jesse Puts (24) is terug op niveau en pakte in december tijdens de WK (kortebaan) in Hangzhou twee zilveren plakken in de mixed estafette. Bovenal zwom hij op zijn favoriete 50 meter vrije slag naar 21.08 seconden, slechts 0.03 boven zijn eigen Nederlandse record uit 2016 toen hij ook verraste met de wereldtitel in 21.10. In China was zijn 21.08 niet eens genoeg voor een finaleplek. ‘De rest wordt sterker en dat is mooi. Het motiveert me.’Hij heeft iets met 0.03 seconden. Met dat verschil miste hij in 2016 ook de limiet voor de Olympische Spelen. En wat is het nu helemaal, 0.03 op een sprint van 50 meter? ‘Iets van zes centimeter...’Na die wereldtitel beleefde Jesse Puts een minder 2017. Hij evalueerde het jaar met trainer Herman van den Berg en had enkele 'goede gesprekken' met Mark Faber, trainer van het Centrum voor Topsport en Onderwijs (CTO) Zwemmen in Amsterdam. Zijn overstap in 2018 ging in goede harmonie. ‘Herman heeft een hoge pet op van Faber, dat maakte de keuze een stuk makkelijker.’Hij verbeterde zijn persoonlijke records op de vlinder- en vrije slag (langebaan), in de EK-finale van de EK werd hij zesde, zijn beste uitslag ooit op dat toernooi. In Hangzhou (december) bewees hij echt op de weg terug te zijn.De 100 meter vrije slag mag het koningsnummer zijn, het hart van Puts ligt bij de 50 meter. ‘Het échte sprintwerk.’ En het blijft zijn droom om ooit ónder 20.0 seconden te zwemmen. Toch gaat ook zijn 100 meter vooruit. Misschien wel omdat hij in oktober verhuisde van Utrecht naar Amsterdam. Want daar - op slechts tien minuten fietsen van het Sloterparkbad - begint de ochtendtraining om half acht. In Utrecht was dat half zes. ‘En ik ben een avondmens...’ Extra rust dus. Dat scheelt veel in een sport waar 0.03 seconden bepalend kunnen zijn.
‘Utrecht is mijn home away from home.’David Harte, goalie met een groen en blauw hart Hij deed het in beide duels in de halve finale tegen Oranje-Rood. En ook in het eerste finaleduel in en tegen Amsterdam was goalie David Harte (30) van Kampong de winnaar. Billy Bakker van Amsterdam zei dat het een loterij blijft, die shoot-outs.‘Het is nooit een loterij,’ zegt Harte zelf: ‘Je traint ervoor, je hebt de videoanalyses van de spelers die ze nemen en ook de goalie van de tegenstander. Onder de grootste druk gaan spelers altijd terug naar waar hun kracht ligt, al moet je altijd klaar zijn voor het onverwachte. Bij Valentin Verga bijvoorbeeld weet je nooit wat hij gaat doen. Waarschijnlijk weet hij het zelf niet eens.’De Ierse goalie - met katachtige reflexen ondanks zijn 1,96 meter - was een kanjer tussen de uitblinkers door zijn rol in drie shoot-outs, werd door lezers van hockey.nl uitgeroepen tot beste speler van die play-offs, maar zegt: ‘Voor mij is het makkelijker, want ik krijg vijf kansen. Ik heb respect voor die spelers die de shoot-out nemen en maar één kans hebben.’Hij is inmiddels vergroeid met Kampong - waar hij sinds 2012 speelt - en Utrecht. ‘Het is mijn home away from home.’ Komende zomer gaat hij trouwen en dat gebeurt ook in Utrecht. Het hart van David is blauw en groen. Speelt hij voor de 'blauwe vechtmachine' Kampong, draagt hij bij wijze van spreken een groen ondershirt. Zoals hij als goalie van green machine Ierland een blauw ondershirt draagt.Met Kampong won hij dus de tweede landstitel op rij, zoals hij tijdens de winterstop kampioen in de Malaysia Hockey League werd (met Sander de Wijn). Daar stond de verloren EHL-finale (in en tegen Bloemendaal) tegenover. Ook pijnlijk: eerder in diezelfde Europese bekerstrijd scoorde zijn tweelingbroer Conor namens Racing Club de Bruxelles tegen David. ‘Daar ben ik tijdens het kerstdiner in Ierland wel aan herinnerd...’
Als je ergens écht voor gaat, vol passie, is alles mogelijk.Ilias Ennahachi is licht, beweeglijk en geduldigIndustrieterrein Lage Weide, een straatje achteraf vol bedrijfsunits. Bij nummer 82 voert een smalle trap naar een kleine ruimte. Vijf bokszakken hangen er en dat is alles. Hier, in Dojo Pur Sang, zet kickbokser Ilias Ennahachi (22) steevast de puntjes op de i met zijn coach Saïd El Badaoui voor zijn volgende profpartij.Niks luxe of glamour. En toch is Ilias Ennahachi wereldkampioen bij drie bonden. Bij Blade veroverde hij die in 2017, zijn titel bij Enfusion dateert al van 2016 en verdedigde hij drie keer met succes, ook in 2018. Tevens greep hij de titel bij de World Fighting League.Abu Dhabi, Japan, China, Thailand; hij stond er in arena's met tienduizend of meer toeschouwers. Niet gek voor een jongen uit Hoograven, die op z'n elfde eens meeging met zijn neefje. ‘Ik vond het leuk, besloot het serieus aan te pakken en kwam bij Saïd terecht. Ik was toen een van de weinigen. Nu is kickboksen booming.’Hij is licht, beweeglijk, moeilijk te raken en hij 'leest' zijn opponenten. En als Saïd en zijn andere trainer Nordin Otmani in de hoek het zeggen, dan slaat hij toe. Want in die hoek zien ze het vaak beter dan de vechter zelf. Zijn derde oog, bij wijze van spreken.Ennahachi heeft een uitnodiging voor Glory, de Nederlandse organisatie waar ook Rico Verhoeven wereldkampioen is. ‘Maar de gewichtsklasse -65 kg is daar de lichtste. Daar ben ik nog niet aan toe. Ik moet nog sterker worden, gewoon geduld hebben.’ Coach El Badaoui: ‘Nog een jaartje, dan komen we.’Kunlun, K1 en Glory zijn de wereldtitels waarop hij zich de komende jaren richt.’ Daarna wil ik het stokje doorgeven aan de volgende generatie. Ik hoop dat ze mij dan als voorbeeld zien, als rolmodel. Ik wil niet opscheppen, maar ik heb toch veel bereikt. Als je ergens écht voor gaat, vol passie, is alles mogelijk.’
