Ook kampioene als Dafne Schippers heeft troost nodig
Werden ze enorm gepusht door hun ouders? Kregen ze veel meer aandacht dan de andere kinderen in het gezin? Of zit het puur in de genen, is het een erfelijke combinatie van een sportief talentvolle vader en moeder. Wanneer je de achtergrond van Dafne Schippers in ogenschouw neemt blijkt er wel aanleg te zijn voor hardlopen binnen de familie, maar zeggen vader Ernst en moeder Karen: ‘De genetische aanleg is maar één facet. Het zou afbreuk doen aan alle uren trainen, haar aangepaste levensstijl en de volledige toewijding die Dafne aan haar sport heeft gegeven.’Epie Schippers-Blaauw, van 1933, kon in haar jonge jaren goed hardlopen en sprong als tiener op een sportdag van de HBS bijna achteloos 3,5 meter. Epie droomt van de Olympische Spelen in 1952 in Helsinki. Tot het noodlot toeslaat. Bij een handbalwedstrijd blesseert ze zich zodanig dat ze een loopbaan in de sport verder wel kan vergeten.Zoon Ernst heeft een atletisch lichaam, doet aan allerlei sporten en belandt uiteindelijk in het basketbal. Zijn vrouw Karen wordt in sportief opzicht geremd door aanvallen van migraine. Hun kinderen Sanne en Derek blinken uit in voetbal, halen selectieteams. En dan is er de jongste, Dafne. Ze is goed in meerdere sporten, alleen tennis ligt haar totaal niet. Gekscherend concluderen de ouders dat Dafne na twee jaar nog steeds geen bal over het net kan slaan. Ongekende driveMin of meer bij toeval wordt ontdekt dat Dafne aanleg heeft voor atletiek. Gezien haar jonge leeftijd houdt het Utrechtse Hellas het bij speelse trainingen, tot onvrede van het meisje zelf. Eenmaal oud genoeg heeft ze geen stimulans nodig. Dafne blijkt over een ongekende drive te beschikken. Het is haar eigen keuze om hard en veel te trainen. Ze heeft er plezier in en groot is de wil om beter te worden.Vanaf haar vijftiende begint Dafnes talent zich ook te openbaren op het wereldtoneel. In 2010 wordt ze wereldkampioen bij de junioren op de zevenkamp. Sport beheerst al enkele jaren haar leven, haar middelbare school had ze zelf uitgezocht op het topsportklimaat. Dafne kiest bewust voor een topsportcarrière en gaat voor de sprintnummers. In 2015 wint ze, 23 jaar oud, op de WK in Beijing goud (200m) en zilver (100m). De tijden die ze realiseert zijn nog steeds haar persoonlijke records. Publicitair is ze ‘hot’ en Karen en Ernst beseffen: ‘Haar leven zal nooit meer worden zoals het was.’ Troost verschaffenIs de rol van de ouders uitgespeeld wanneer hun kind de wereldtop bereikt heeft? Zeker niet wanneer je naar Dafne Schippers kijkt. Bij de Spelen in Rio wordt de Utrechtse geconfronteerd met een liesblessure en op de WK in Doha in 2019 kampt ze met rugklachten, het gevolg van een val van de trap. Op dat soort momenten kunnen ouders troost verschaffen, hun kind op mentaal gebied ondersteunen. ‘Het enige wat je wilt is je kind gelukkig zien,’ zegt moeder Karen.Niet het uitgroeien tot een wereldatlete beschouwen Karen en Ernst als Dafnes grootste prestatie, maar dat ze het al die jaren heeft volgehouden. Straks in Tokio staat ze er nog steeds, 29 jaar inmiddels, met een lichaam dat kwetsbaar is geworden maar ongetwijfeld nog met dezelfde gedrevenheid.Harmke van der Werf heeft een uitermate boeiend boek geschreven dat bijdraagt aan de ontsluiering van de topsporter. Over de rol van de ouders op de achtergrond, het ongeloof over de prestaties van hun kind maar ook over de daarmee gepaard gaande emoties. Van der Werf (29) beklom zes jaar geleden de Kilimanjaro, maar liep daarbij hersenletsel op als gevolg van hoogteziekte. De revalidatie was een langdurig proces. Het schrijven van Kampioensouders was onderdeel van het herstel.
Kampioensouders Auteur: Harmke van der WerfUitgever: De KringPaperback, 288 pagina’s, 19,99 euro