Openhartige Ellen van Dijk blikt terug op seizoen 2021

In een openhartig gesprek met presentatrice Margreet Reijntjes ging Van Dijk in op een aantal stellingen. Zo vindt ze Marianne Vos de beste wielrenster aller tijden. ‘Marianne is heel veelzijdig, heeft al zoveel gewonnen en is nog steeds hongerig om te winnen. Ik heb ontzettend veel respect voor haar. We zijn even oud en onze hele carrière rijden we met en tegen elkaar. Er is best wel collegialiteit in het vrouwenpeloton, al ben je in koers natuurlijk wel elkaars concurrent.’ Rolverdeling niet duidelijk2021 was een jaar met teleurstellingen, maar ook met ongedachte pieken. De in Harmelen geboren wereldtopper werd door bondscoach Loes Gunnewijk niet geselecteerd voor de Spelen in Tokio. Een domper, in Londen (2012) en Rio de Janeiro (2016) was ze er wel bij en droeg Van Dijk haar steentje bij aan de olympische titels van Marianne Vos en Anna van der Breggen. Dat ze niet tot het kwartet behoorde dat naar Japan mocht, begreep ze wel. ‘Het waren vier rensters die het beste bergop konden rijden. Maar ik denk dat de rolverdeling niet duidelijk was, niet duidelijk genoeg in elk geval.’Tot haar grote verbazing mocht een groepje elf minuten pakken op het peloton. Met olympisch goud voor de tamelijk onbekende Anna Kiesenhofer tot gevolg. ‘Met jouw aan de start had Nederland beter gescoord’, gaf de interviewster een welgemikte voorzet. Die werd door Van Dijk, die zich thuis had zitten te verbijten, ingekopt. ‘Vanaf de bank is het makkelijk oordelen, maar het is in ieder geval niet goed gegaan. Om die groep zo ver weg te laten rijden was een tactische fout. Er was ook niemand om het gat te dichten. In Londen en Rio was mijn enige taak om de eerste honderd kilometer met elke aanval mee te springen en die te pareren. Belangrijk is dat iemand van het team zich voor honderd procent wil opofferen en die werd in Tokio gemist.’ Revanche in septemberHaar revanche kwam een maand later. Ellen van Dijk voegde in september twee pareltjes toe aan haar toch al indrukwekkende erelijst. Na een solo van meer dan twintig kilometer werd ze Europees kampioen op de weg. Anderhalve week later pakte ze de regenboogtrui op het onderdeel tijdrijden.  ‘Het is zo’n mooie discipline omdat je op jezelf bent aangewezen. Je bent zelf verantwoordelijk voor je prestatie. Door verschillende valpartijen ben ik best wel bang om in een peloton te rijden.’Die angst werd nog eens gevoed in Parijs-Roubaix, die voor het eerst op het programma stond voor de vrouwen. Op de kasseien van de Hel van het Noorden kwam Van Dijk hard ten val. Ze reed de koers nog wel uit. ‘Om nou in een weiland in Frankrijk te blijven liggen is ook wat. Bovendien was het niet zo ver meer naar de finish.’Ze is nu 34 jaar en wil na haar actieve loopbaan iets in de begeleiding gaan doen. Hoe lang gaat ze nog door? ‘Dat vraag ik mezelf ook continu af.’ Voor volgend seizoen heeft ze nog een contract bij haar Amerikaanse werkgever Trek-Segafredo. Ze zal in elk geval ontspannen naar het moment van stoppen toeleven. ‘Ik heb altijd de perfectie nagestreefd. Was bijna nooit tevreden over mezelf. Na een zware training dacht ik, ik had nog harder moeten trainen. Dat is een karaktertrek van me, die zal nooit verdwijnen. Maar ik heb het nu veel beter onder controle.’