Utrechtse renners CS030 op weg naar WK in Italië (6)

Een van de renners van het het CGT is Mathijs Twisk . Hij heeft ervaren dat het leuk is om creatief met de trainingen om te gaan. ‘Na eindeloze kilometers door de polders, omsloten door grasvelden, met her en der een grazende koe, doemen in de verte de contouren van een kerktoren op. Als ik om me heen kijk, zie ik bij mijn teamgenoten ook een lichte fonkeling in de ogen. Ik zie ze denken: een kerktoren betekent een dorp, een dorp betekent een plaatsnaambordje en een plaatsnaambordje betekent de ultieme krachtmeting. Wie sprint ditmaal als eerste voorbij het plaatsnaambordje?’ EindeloosVoor Twisk en zijn metgezellen lijken de trainingen, als voorbereidingen op het WK Gran Fondo in Varese, soms eindeloos. ‘Mentaal zijn de trainingen een behoorlijke belasting. Dit geldt voor zowel de intervaltrainingen waarbij de hoeveelheid korte maar intensieve blokken niet meer op beide handen te tellen zijn, als de ellenlange duurritten waarbij je vanwege de lengte een extra batterij voor je fietscomputer moet meenemen.’‘Om iedere training met plezier te beleven en het monotone te doorbreken zijn daar de plaatsnaambordjesprints. Even de serieuze blik van het gezicht en met een smile (of grimas) kijken of je je teamgenoten kan verrassen en er met de hoofdprijs vandoor kan gaan. Dit soort elementen maken dat het samen trainen niet alleen leuk maar ook effectief is. Je probeert de beste of slimste te zijn en trekt elkaar hiermee automatisch naar een hoger niveau. Door deze wedstrijdelementen wordt een diep gelegen energievoorraadje aangewakkerd, waar zonder competitie-element moeilijk bij te komen is. Op deze manier train je als team net een tandje harder en word je net weer wat beter dan de week ervoor.’