Voetbalclub rode draad in leven Van Essens

Aan het woord is Henk van Essen (37). Misschien wel het meest in het oog springende lid van de familie die door alle lagen van dorpsclub loopt. Liefst vijftien vertegenwoordigers van het geslacht hebben een band met de zaterdag tweedeklasser, aangetrouwd of niet. Zo stond grootvader Cees Vink (van moeders kant) aan de basis – met Joop van de Veer - aan de oprichting van de vereniging op 3 april 1946. ‘Mijn zus en schoonzus staan achter de bar van de kantine.’ En het wekt ons geen verwondering dat allen bij elkaar worden geroepen via de familie-app om voor deze krant op de foto te gaan. SpitsVoetbal, voetbal en voetbal. Het is hét gespreksonderwerp bij de Van Essens – aangetrouwd of niet. Het wekt dan ook geen verwondering dat de blessure waarmee Henk van Essen nu behept is, is opgelopen tijdens het beoefenen van zijn favoriete sport. ‘Het gebeurde op de laatste training van het vorig seizoen. Ik verstapte of verdraaide mijn knie en herkende de pijn: afgescheurde kruisband van mijn rechterknie. Vijftien jaar geleden is me namelijk hetzelfde overkomen, maar dan links. Vandaar dat ik direct wist wat het was.’Haast om terug te keren heeft de fameuze spits (‘ik was zo’n beetje de kapstok van het elftal’) van weleer niet. ‘Destijds was ik met 5,5 maand weer terug op het veld, wat vrij snel is voor een dergelijke blessure. Nu heb ik minder haast. Ik speel in het tweede met een aantal jongens die vroeger ook in de hoofdmacht hebben gevoetbald, maar hoef ditmaal niets te forceren. Mocht ik nog een wedstrijdje kunnen meepikken dit seizoen, dan is het meegenomen. Maar me overhaasten om terug te komen, dat doe ik niet.’In seizoen 2017/2018 nam Van Essen voor de eerste keer de beslissing een stapje terug te doen. ‘Maar daar was ik, achteraf gezien, nog niet klaar voor. Ik wilde mijn broer helpen die trainer was van het tweede, maar ik kon mijn draai niet echt vinden. Dat merkte ik aan alles. Het ‘paste’ niet en keerde daardoor al weer vrij snel terug in het eerste elftal. Vorig seizoen ben ik dan echt gestopt in de A-selectie en dat voelde direct wél goed.’Niet altijd is de administratief medewerker van zorgaanbieder ’s Heeren Loo in Amersfoort echter trouw gebleven aan vv Renswoude. ‘Ik heb het hogerop geprobeerd en ben best wat jaartjes weggeweest. Naar Bennekom (het hoogste amateurniveau destijds) en Sparta Nijkerk. En naar Valleivogels - op 19 oktober tegenstander is van vv Renswoude in een heuse streekderby - de grote rivaal uit het nabijgelegen Scherpenzeel. Valleivogels speelde toen een klasse hoger dan Renswoude, vandaar mijn overstap. Maar die keus viel niet bij iedereen goed. Zowel in de club als in de familie. Dat lag erg gevoelig, maar ik bleef desondanks toch al die jaren bij vv Renswoude actief. Als trainer van de jeugd bijvoorbeeld.’ RivaliteitDe rivaliteit tussen Valleivogels en vv Renswoude is groot, binnen het veld. ‘Dan wil je niet van elkaar verliezen en gaat het erop. Buiten het veld is de verstandhouding tussen de clubs prima.’ Toch blijft die streekderby voor Van Essen, die onder meer lid is van de Technische Commissie van vv Renswoude, een tweestrijd die wisselende emoties bij hem oproept. ‘We speelden een paar jaar geleden tegen Valleivogels. Dat was in het eerste jaar dat ik weer terug was van mijn ‘uitstapjes’. Uitgerekend in die wedstrijd maakte ik het winnende doelpunt in de laatste minuut. We hadden, geloof ik, al dertig jaar niet meer gewonnen van ze en toen we in de kantine kwamen van Valleivogels keek Jan Pater, één van onze grootste en trouwste supporters, me alleen maar aan met een hele brede glimlach. Die zal ik mijn hele leven niet vergeten.’De keerzijde van het leven ervoer vv Renswoude op de slotdag van het vorige seizoen toen uitgerekend Valleivogels op bezoek kwam. Eveneens met Jan Pater (‘hij heeft in al die jaren dat hij supporter was nauwelijks een wedstrijd gemist’) in een trieste hoofdrol. ‘Jan was ernstig ziek. Vanuit de bestuurskamer heeft hij de wedstrijd nog kunnen volgen. Renswoude won, met 3-1. Na afloop hebben de spelers vanaf veld naar de kantine, die iets hoger ligt, staan applaudisseren voor Jan Pater. Een prachtig gebaar; dat moet Pater wat hebben gedaan.’ Tweede klasse GHet tekent de binding en saamhorigheid die vv Renswoude kenmerkt. En zonder de inmiddels overleden Jan Pater zijn de familie Van Essen en vv Renswoude weer begonnen aan een nieuw seizoen. Een voetbaljaargang waaraan vv Renswoude de handen vol zal krijgen, denkt Van Essen. ‘De tweede klasse G (District Oost) is een sterke afdeling waarin we alle zeilen zullen moeten bijzetten om ons te handhaven.’Uiteraard is Henk van Essen op 19 oktober als toeschouwer van de partij van weer een nieuwe editie Valleivogels – vv Renswoude. ‘Dat zijn wedstrijden die je natuurlijk niet wilt missen. Valleivogels heeft, naar mijn menig, tijdens de zomerstop goed geïnvesteerd in ervaring. Daar staat tegenover dat wij vooral een frisse, jonge selectie hebben – met ‘uiteraard’ vier Van Essens (Gerwin, Guido, Levi en Robert) in de groep – die voor elkaar door het vuur gaat. Ik heb er vertrouwen in dat het goed komt.’Een uitgebreide analyse van die streekderby valt ongetwijfeld op één van de verjaardagen van de (aangetrouwde) familie Van Essen op te tekenen. Wedstrijdinformatie

Valleivogels 1 – Renswoude 12e klasse GZaterdag 19 oktober 201914.30Wedstrijdnummer 49618Sportpark De Bree-WVeld 1Willaerlaan 123Scherpenzeel