Waterpoloster Vivian Sevenich bezit een deel Eiffeltoren en een stuk Domtoren
De Utrechtse Vivian Sevenich (capnummer 8) kan ondanks haar 31 levensjaren al terugkijken op 25 jaar waterpolo. Fotocredits: Geert Lommers/Utrechtse Sportkrant
De Olympische Spelen in Parijs kende talloze spannende ontknopingen. Het 3x3-basketbal, de vrouwenmarathon, maar ook de strijd om brons in het vrouwenwaterpolo. De Utrechtse studente Vivian Sevenich (31) en keepster Sarah Buis maakten deel uit van het bronzen team. Samen met andere Utrechtse topsporters werden ze ontvangen en gehuldigd op het stadhuis. De Utrechtse Sportkrant blikt terug met Vivian Sevenich.
Hoe voelt brons?
‘Het voelt als brons met een gouden randje. Ik heb ook andere ervaringen met de Olympische Spelen gehad. In 2012 en 2016 wisten we ons niet te kwalificeren en in 2021 was het niet gemakkelijk. Het is niet vanzelfsprekend dat het altijd goed gaat. Ook in Parijs merkten we in het begin dat we heel hard moesten werken. Het ging niet vanzelf. We moesten vaak tot de laatste seconden vechten. In de halve finale verloren we na strafworpen van Spanje. Uiteindelijk vind ik Spanje de terechte winnaar, maar we hebben het ze extreem lastig gemaakt. We konden toen wel teleurgesteld zijn, maar dat is sport. Die laatste wedstrijd tegen drievoudig olympisch kampioen Amerika vergeet ik niet snel meer. Het was een dramatische wedstrijd, we moesten alles uit de kast halen. Als je die wedstrijd dan wint, is dat heel mooi. Dan voelt het als brons met een gouden randje. Ik begrijp best dat er mensen zijn, die dit moeilijk of teleurstellend vinden, maar ik ben blij en trots dat we dit hebben bereikt. Het ging niet vanzelf.’
Waar haalden jullie die veerkracht vandaan?
‘De cultuur van ons team wordt bepaald door de normen en waarden, de manier van trainen en het omgaan met elkaar. We hebben vertrouwen in elkaar opgebouwd en een onderlinge band gesmeed. We kennen elkaar en weten wat we nodig hebben. Dan is het fijn als die basis goed is. Daar hebben we een paar jaar aan gewerkt. We hebben tijdens het toernooi als team veerkracht getoond. Ik denk dat dat een beetje onze cultuur is. We zijn dit project in 2021 begonnen, met grotendeels een nieuw team. De basis is dat je alles geeft. Dat is het uitgangspunt. We hebben ervaring met tegenslagen, we hebben in wedstrijden achter gestaan en wisten terug te komen. We hielden ons niet bezig met de stand, maar met onze taak in het team. Dat neem je mee naar de volgende wedstrijd. Die wedstrijd is pas gespeeld bij het laatste fluitsignaal.’
Wat kwam er op je af na Parijs?
‘Na de laatste wedstrijd werden we geleefd. We leefden in een roes. Eerst de vreugde in het team, later met familie en vrienden. De huldiging in het Team NL-huis was uitzinnig. In Nederland kregen we een zogenaamde rijks huldiging en mochten we op bezoek bij de koning. Daarna kregen we ook thuis nog verplichtingen en huldigingen. Ik ben gehuldigd in mijn geboortegemeente Oost Gelre en in mijn woonplaats Utrecht. Bij DONK (GZC Donk, zwemvereniging uit Gouda, red.) kregen we een bloemetje en een cadeautje. De KNZB besteedde tijdens de SuperCup aandacht aan het team. Gelukkig zijn er nog de foto’s en filmpjes, zodat we nog steeds herinneringen kunnen ophalen.’
Hoe ziet 25 jaar waterpolo er bij jou uit?
‘Ik was zes jaar, had mijn zwemdiploma’s, maar ik moest beter gaan zwemmen, dus werd ik lid van LIVO in Lichtenvoorde. Mijn ouders hadden elkaar via het waterpolo ontmoet, het duurde niet lang of ik speelde met de pupillen mee: bal afpakken, doelpunten maken! Dat is toch het mooiste? Ik was veertien jaar toen ik debuteerde in Dames 1. In 2008 ging mijn zus Elsemiek naar Polar Bears om hogerop te kunnen spelen. Als er toch gereden werd, kon ik net zo goed mee. Ik begon in Dames 2, maar na drie maanden mocht ik meespelen met Dames 1, als ‘guppie’ tussen grote namen. Bovendien speelde ik in Jong Oranje en later in Dames A. Behalve bij Polar Bears heb ik bij ZVL in Leiden gespeeld en bij UZSC in Utrecht. Ook heb ik bij drie buitenlandse clubs gespeeld: Messina op Sicilië, Újpest in Boedapest en Mataró in Spanje. In Spanje speel je in de beste competitie ter wereld, waarbij de meeste teams uit de regio rond Barcelona komen. We werden landskampioen en bereikten met Mataró de Final Four van de Champions League. Met Oranje werden we in 2023 wereldkampioen en dit jaar in Eindhoven Europees Kampioen. Tijdens het WK in Doha, dat een paar weken na het EK werd gespeeld, werden we vijfde. We verloren in de kwartfinale van Hongarije, dat zich nog moest plaatsen voor de Olympische Spelen. Ze waren net een procentje beter dan wij. Uiteindelijk moesten ook hier penalty’s de beslissing brengen. Natuurlijk konden wij niet alles winnen, maar we werden wel weer op scherp gezet. Dus dat WK-dipje was nog ergens goed voor.’
En nu?
‘Nu wil ik gewoon lekker poloën. Het spelletje is het mooiste om te doen. Bovendien hebben we even ruimte en is er minder druk. Tijd voor andere dingen. Ik studeer ’s morgens en ’s avonds train ik. Ik doe een Master Strafrecht aan de Universiteit van Utrecht. Wat ik daarna ga doen, weet ik nog niet. Daarin heb ik me nog niet verdiept. Bovendien heb ik ruimte om dichter bij huis te gaan spelen. Dat is GZC Donk in Gouda geworden. Sabrina van der Sloot ging daar weer spelen en die vroeg me voor de grap om dat ook te doen. Na even nadenken leek me dat wel gezellig om daar met een stel bekende meiden te gaan spelen. Het is een nieuw team, met een nieuwe coach. We zijn pas begonnen en samen moeten we onze weg vinden. In de competitie zal het wel gaan tussen De Zaan, Polar Bears en ons. We spelen alle drie in een Europese competitie, waar we ook weer ervaring kunnen opdoen. Of ik nog een keer in het buitenland ga spelen, weet ik nu nog niet. Ik zie wel wat er op mijn pad komt. Over de tijd na mijn topsport carrière heb ik nog niet echt nagedacht. Dat stel ik nog maar even uit, want het spelletje is te leuk. Spelen in LIVO Dames 2? Dames 1 zou dan ook nog wel kunnen. Ik heb bovendien een trainersdiploma, coachen is ook leuk. Dus ik denk dat ik dan wel wat in deze mooie sport blijf doen.’
Eiffeltoren en Domtoren?
‘Ik heb nog niet de indruk dat de KNZB veel met onze olympische bronzen medaille doet. Er schijnen wat sponsorcontracten af te lopen en daar speelt wel wat, heb ik begrepen. Maar naar het team toe is de aandacht beperkt, ook na het winnen van het WK en het EK. Er is een kleine huldiging in Amersfoort geweest tijdens de SuperCup, maar het team was toen niet compleet. Binnenkort (1 december) is er nog een huldiging vanuit de KNZB in Rotterdam. De huldiging in de stad Utrecht was laatst wel heel leuk. In aanwezigheid van burgemeester Sharon Dijksma en wethouder Sport, Eva Oosters, kregen we een stukje Domtoren. Dus na een stukje Eiffeltoren in de Olympische medaille heb ik nu ook een stukje Dom. Helaas mis ik de huldiging die Utrechtse sporters krijgen tijdens de voetbalwedstrijd FC Utrecht-Heracles vanwege Champions Leagueverplichtingen met Donk.’