Coachen zit Orca-man Edwin Zijp in het bloed

Binnen de club is hij al meerdere keren geroemd en zelfs tot erelid bekroond. Verdiend met zijn tomeloze inzet vanaf 1989, een jaar nadat hij lid werd. ‘Ik ben van oorsprong een volleyballer. Maar als je stopte met studeren moest je daar weg. Zowel een huis- als een studiegenoot roeiden bij Orca en zo is het gekomen. Ik wilde wel bij de studenten betrokken blijven, ik voel me daar nu eenmaal thuis.’ De aardwetenschapper bleek na een kleine vier jaar eigenlijk wel uitgeroeid te zijn. Dat wil zeggen, op prestatief niveau. Want roeien doet hij nog steeds, zij het op een lager niveau. ‘Ja, wie weet doe ik net als jaren geleden nog wel een keer mee aan de Elfstedentocht, in mei/juni. Dat is echt een feest.’Toch viel het ook binnen de club op dat Zijp wel degelijk een stijgende lijn vertoonde in zijn organisatorische bezigheden. De materiaalcommissie en de examencommissie konden rekenen op een streng doch rechtvaardig lid. En wat een feest is het als Zijp voor de club zijn fototoestel ter hand neemt en de club op die manier ook nog eens voor de toekomstige generatie onsterfelijk maakt. CoachblikkenMaar van al het werk voor de vereniging steekt zijn vakmanschap als coach er toch met kop en schouders bovenuit. In 27 jaar behaalde hij maar liefst 58 tellende en 35 niet-tellende coachblikken (roei-jargon voor medailles, red.).En dat maakt hem de best presterende coach van Orca ooit. ‘Ja dat is wel leuk hè, maar het ligt wel wat genuanceerder. Ik sta dan wel bovenaan een lijst maar in de begintijd is niet alles goed bijgehouden, terwijl ik wel een van de langst coachende leden ben’, klinkt het bescheiden uit de mond van deze vrijwilliger. ‘En wat ik echt heel leuk heb gevonden zijn de lovende woorden die ik in de loop van de jaren gehad heb van de echt goede coaches zoals Boudewijn van Opstal, nu coach van Indonesië.’En hebben we het over het coachen dan beginnen zijn ogen te schitteren. ‘Het allerleukste vind ik nog dat ik tot tweemaal toe met een team dat op papier minder was het erevlot heb gehaald. Die gasten allemaal erg blij en daar doe je het toch voor. En natuurlijk voor de sport, zo mooi.’Een snelle blik op zijn horloge en een verontschuldigend schouderophalen blijkt de voorbode voor het einde van het gesprek met deze sympathieke Orca-man. ‘Ja, je denkt het is december en dan zal er wel niet zoveel geroeid worden. Maar dat ligt wel even anders, ik kwam onderweg nog twee boten tegen. Die waren denk ik aan het afroeien. Maar hoe dan ook, ik ga nog even naar de club want ik heb een team vanmiddag beloofd ze te coachen.’