‘Kinderen met beperking trainen is verrijking’

Het is - wat zo mooi heet - een bepalend moment. Op een dag, ruim tweeëneenhalf jaar terug, neemt Sebastiaan een kijkje bij Only Friends Utrecht in revalidatiecentrum De Hoogstraat. Hij is in gezelschap van een vader die twee kinderen met autisme heeft, een kennis van het kickboksen. In de sporthal ziet Sebastiaan de jonge sporters met hun beperkingen volop bewegen en genieten, waarop hij spontaan volschiet. Kolossale vent, 155 kilo schoon aan de haak, klein hartje. ‘Ik werd emotioneel omdat ik enorm onder de indruk was van hoe de kinderen omgingen met hun beperking en besefte hoe belangrijk het is dat ze een fijne plek hebben om te sporten. Ik zag dat ze gelukkig waren.’ Gezonder levenHet gesprek vindt plaats in sportschool Jellema, het Houtense kickbokscentrum waar Sebastiaan bleef trainen zonder wedstrijden te spelen. De motivatie daarvoor verdween, maar niet voor het leiden van een gezonder leven. Hij weegt nu 130 kilo en er kunnen nog wel meer wat kilo’s af. ‘Maar ik ben heel druk geweest met werk en dan blijft er helaas minder tijd over voor sporten.’Ook het vrijwilligerswerk op zaterdagochtend lukt niet altijd even makkelijk, steun en begrip van het thuisfront is onmisbaar. ‘Mijn vriendin werkt ook en onze dochter speelt hockey, maar ik kan haar niet altijd brengen. Daar hebben ze gelukkig begrip voor…’ Lachend: ‘Maar dit moet geen klef verhaal worden, hè.’ Niet vanzelfsprekendHet trainingszweet parelt nog op zijn kale kop, achter hem maken de recreanten plaats voor wedstrijdboksers. ‘Kijk, iedereen loopt hier gedachteloos naar binnen, maar voor kinderen met een beperking is dat helemaal niet vanzelfsprekend. Ze voelen zich ook niet altijd welkom bij reguliere sportclubs terwijl bewegen zo belangrijk is: het maakt hun leven leuker en hun lichamen sterker waardoor ze beter kunnen omgaan met hun beperking.’De droom om zelf nog eens in de ring te staan vervloog, maar het zichzelf wegcijferen als trainer levert vermoedelijk meer voldoening op dan een winstpartij als kickbokser. ‘Je ziet van dichtbij hoeveel plezier ze hebben, dat is heerlijk. En het kan ook geen kwaad voor je relativeringsvermogen. Je hoort die kinderen niet klagen over hun beperking, ze gaan er heel goed mee om. Wat zou ik dan zelf klagen als er eens iets tegenzit.’ Zeur eens niet zoTrainingservaring had hij niet, maar medewerkers van Only Friends ondersteunden hem tijdens de beginperiode. En de kinderen zelf zijn niet op hun mondje gevallen als het gaat om feedback geven. ‘Ze weten wat ze willen en kunnen. In het begin was ik nogal onzeker en vroeg ik vaak of ik het goed deed of ze een oefening op een andere manier moest laten doen. Dan was de reactie soms: zeur eens niet zo, je doet het goed. Die interactie vind ik superleuk.’Maar er is meer. Volgens de geboren Utrechter zit de verrijking ook in de kennismaking met een wereld die hij nog niet kende. En dat is niet geheel vanzelfsprekend voor een jongen van de straat wiens wieg op Kanaleneiland stond. Maar zijn vader stimuleerde hem de blik te verbreden. Die was ambtenaar bij de gemeente Utrecht en besloot als dertiger nog personeelsmanagement te gaan studeren. Daarnaast werkte hij in een kroeg om voor zijn gezin te kunnen zorgen. Uiteindelijk werd hij hoofd personeel en organisatie bij een aannemersbedrijf. Grenzen verleggen‘Hij zette stappen, durfde zijn grenzen te verleggen en is daarmee een voorbeeld voor mij geworden. Veel van mijn vrienden kozen een technische richting, ik ben management, economie en rechten aan de Hogeschool Utrecht gaan doen. Dat lag niet voor de hand, maar mijn wereld is er wel groter door geworden.’In dat perspectief is het passend dat Sebastiaan onlangs toetrad tot het bestuur van Only Friends Utrecht. Als bestuurder hoopt hij een bijdrage te leveren aan de groei van de vereniging die een paar jaar terug een vliegende start maakte. ‘Het nieuwe is er af, nu moeten we de stappen zetten die noodzakelijk zijn om volwassen te worden. Er zijn veel mensen betrokken bij Only Friends Utrecht: sporters, bestuurders, vrijwilligers, sponsors, het revalidatiecentrum…het is een uitdaging om daar een homogene, stabiele organisatie van te maken, met misschien wel een eigen accommodatie.’ Ik VertrekMaar tegelijk laat de dromer in hem zich niet altijd de kop indrukken. Hij mag graag naar het populaire tv-programma Ik Vertrek kijken en ziet zich dan met vriendin en dochter eveneens het avontuur tegemoet gaan. Op vakantie in Oostenrijk zagen ze een pension te koop staan en dan begint het direct te kriebelen. En in Spanje bestudeerden ze de gang van zaken in een bed & breakfast om te zien of daar wellicht een toekomst ligt. ‘De mensen deden alles vol passie, maar ze moesten wel kei- en keihard werken. Daar ben ik dan misschien weer iets te lui voor.’Sebastiaan ziet wel wat de toekomst brengt. Soms komt iets gewoon op je pad, bijvoorbeeld door even te kijken naar sporters met een beperking. En dan is zomaar alles goed.