Mad dog hoopt het verschil te maken
Die eerste ontmoeting met haar nieuwe teamgenoten, afgelopen september, was een beetje onwennig. 'Ik kende de internationals van SCHC uiteraard al. Na de finale in Rio zeiden we al: see you soon... Over die finale praten we niet zo veel.’‘Natuurlijk niet, als ik hun schoenen stond zou ik me knap rot voelen. Vanuit hun perspectief moet het een vreselijke ervaring zijn geweest. Het heeft tijd nodig om het te verwerken, voor de een meer dan de ander. En ik begin er niet over, ik ga het er niet inwrijven.'
Maddie Hinch besliste in 2015 de finale van de EK in Brits voordeel, toen ze drie shoot-outs keerde. Een jaar later in Rio stonden Team GB en Nederland weer in de finale die opnieuw in een gelijkspel (3-3) eindigde; wederom bleek ze niet te passeren tijdens de shoot-outs. Ze pakte er vier op rij.
Hoe goed Oranje ook was in die finale, het werd zilver. En ergens in Bilthoven ligt het goud. 'Die medaille heb ik bij me,' zegt Hinch, 'omdat ik vaak op maandag op en neer vlieg naar Engeland voor interviews, tv, media, diners of wat dan ook. Dan willen ze dat ik mijn gouden plak kan tonen.'Het is het sportieve hoogtepunt van een kleine, frêle vrouw die tot haar twaalfde nog nooit van hockey had gehoord, nooit een wedstrijd gezien. Als dochter van een officier in de Britse marine verhuisde Hinch vaak. 'Toen we vanuit België teruggingen naar Engeland, in de zomer van 2000, deed ik op school aan allerlei sporten. Ik ben altijd heel beweeglijk geweest, speelde graag voetbal en rounders (kastie). Na die zomer, bij het begin van het nieuwe schooljaar, werd ik bij het hockey op doel gezet. Ik denk nog altijd omdat niemand dat wilde en ik de nieuweling was.'Ze vond het niks. 'Ik wilde liever over het veld rennen en doelpunten maken. Maar ik stond stil voor dat doeltje. Dat was ik niet gewend, het voelde onnatuurlijk. Bang? Nee, dat niet. Ik heb over het algemeen een vrij moedig karakter. Maar ik begreep gewoon niet wat hier nu leuk aan zou kunnen zijn. Stilstaan, in de kou.'Aan het einde van dat seizoen begon ze in te zien dat een goalie ook een heel belangrijk aandeel kon hebben in de uitslag van een wedstrijd. 'Met één safe kun je de held van het team zijn. Bovendien kreeg ik een sportbeurs voor mijn nieuwe school als hockeygoalie.'Ze werd gestimuleerd om harder te trainen, maar een kans om hogerop te komen kreeg ze niet. De coaches van haar county zagen het niet zitten in de kleine Hinch, slechts 1.68 meter en 62 kilo. 'In die tijd’, zegt Hinch, 'werd gewoon de grootste meid op doel gezet. Wat ze met mijn manier van keepen aanmoesten wisten ze niet. Ik ben nu eenmaal veel actiever en beweeglijker. Dat is nu dé manier, omdat hockey zoveel sneller is geworden.'En zo kwam ze vijf jaar lang geen stap vooruit. Dat ze op haar 18de jaar, haar laatste schooljaar, dan toch werd geselecteerd, kwam louter en alleen omdat de eerste goalie ziek werd. Vanaf dat moment ging het snel en nog datzelfde jaar werd ze voor het nationale team U18 geselecteerd. 'Ik moest blijkbaar eerst over die eerste horde, het heeft zo moeten zijn.' Toch beef haar carrière er jarenlang een van ups and downs. 'Daar heb ik lang mee geworsteld. En toch hebben die jaren me een betere sporter gemaakt, het heeft geholpen. Ik ben daardoor meer gedreven geraakt om mijn doel te bereiken. De sporters die de grootste klappen hebben opgelopen en overwonnen zijn uiteindelijk de beste. Ik hou het jonge sporters ook vaak voor: worstel maar een poosje, daar word je beter van.'
In het nationaal team van Groot-Brittannië kreeg ze de bijnaam mad dog. 'Mijn moeder vindt het vreselijk’, lacht ze. 'Het maakt me niet uit. Het komt door mijn manier van spelen, denk ik. Ik heb nu eenmaal heel veel energie. Mijn teamgenote Rebecca Herbert zei het eens, jaren terug. Mad dog, zei ze ineens. Waarom weet ik eigenlijk niet.'
De Britse pers dook er op, tijdens de dagen in Rio dat Maddie Hinch trending topic was op Twitter in het Verenigd Koninkrijk (VK). De Spelen waren toch al zo'n enorm succes voor Team GB en in het laatste weekeinde promoveerde het hockeyteam van een kleine sport in de marge naar voorpaginanieuws. Negen miljoen Britten zagen de finale op te televisie, Hinch werd een held.'Je hebt soms van die wedstrijden of toernooien dat alles jouw kant opvalt. Zo was het in Rio. Niet alleen tegen Nederland in de finale, maar ook tijdens de wedstrijden tegen Australië en Argentinië raakten de ballen op mijn doel steeds het houtwerk en rolden dan niet in het doel maar eruit. Zo gaat het soms in de sport, onverklaarbaar. In die finale speelden the Dutch nog een stapje hoger. Maartje Paumen miste een strafbal, Naomi van As schoot op de lat en ik dacht; alles valt mijn kant op. Ik speelde met een glimlach en keek uit naar het volgende schot op doel. Echt, ik kon niet wachten op de volgende safe.'
'Als we tegen Nederland spelen’, vervolgt ze, 'maken we er altijd een hard, fysiek gevecht van. Natuurlijk zijn zij het betere hockeyteam. De statistieken na afloop zeggen ook altijd dat Oranje had moeten winnen, met veel meer schoten op doel, strafcorners en balbezit. Dat frustreert ze, het geeft ons een mentaal voordeel tijdens de shoot-outs.'
Haar routine volgend had Hinch tijdens de busrit van het Olympisch dorp naar het hockeystadion haar persoonlijke aanwijzingen voor de wedstrijd op haar bidon geschreven. Relax, hands up, chill out en (in hoofdletters) stay big, schreef ze deze keer. Mocht het tot shoot-outs komen, had Hinch haar plan klaar. Dat wisten de meiden van Oranje maar al te goed na de finale van de EK een jaar eerder. Hinch: 'Dat plan gaf me vertrouwen en een mentaal voordeel.'In Bilthoven heeft ze inmiddels een nieuwe bijnaam. Hier is het de pilon. 'Zo'n ding dat stilstaat en niks doet’, lacht ze. Haar ploeggenoten zeggen ook al plagerig dat ze er tijdens wedstrijden calorieën bíj krijgt. De verdediging van SCHC staat in veel duels in de hoofdklasse nu eenmaal nauwelijks een schot op doel toe. 'Je bent klaar voor honderd safes en maakt er misschien maar één. Daar had ik het aanvankelijk ook wel moeilijk mee.'Natuurlijk is het anders als de tegenstand van Laren, Amsterdam of Den Bosch komt. Het zullen ook de teams tijdens de play-offs die met SCHC gaan strijden om de titel, komend voorjaar. 'Dan zal ik me moeten laten zien. Dan begint mijn seizoen, dat weet ik. Ik vind het prachtig om onderdeel te zijn van het doel om met elkaar die titel te pakken, nadat SCHC er de afgelopen jaren vaak dicht bij heeft gezeten. Hopelijk kan ik het verschil dan maken.'
De andere reden waarom ze voor een jaartje Nederland koos, zijn de trainingen. 'Bij het nationaal team is het steeds diezelfde routine. Het is onze baan. Natuurlijk zijn die toernooien geweldig, maar op den duur ga je je wel afvragen waarom hockey zo leuk is.
Het antwoord vind je op clubniveau. Daar komt bij dat ik me wil verbeteren en dat kan hier. Neem alleen al de strafcorners van Caia van Maasakker, elke training weer. Daar word ik beter van. Ik verheug me ook echt op elke training.’Het niveau bij het nationaal team van Groot-Brittannië is niet beter of minder, het is anders, verzekert Hinch. ‘De meiden hier slaan de bal heel goed, om te beginnen. Allemaal. In het VK trainen we vooral het tactische en fysieke deel, hier ligt de nadruk meer op techniek. En tijdens trainingen wordt ook veel meer op het doel geslagen. Bij het nationaal team heb ik soms weinig te doen. Hier is het schot na schot na schot. Knalhard. Een poosje geleden was onze nationale coach Danny Kerry hier op bezoek en hij was onder de indruk. En hij zag ook dat ze me niet sparen.'Maddie Hinch schiet in de lach: 'Zeker mij niet.' Is dit jouw club en wil je het artikel voor jezelf bewaren of geven aan familie, vrienden, kennissen en buren? Deel de krant!