Nostalgische gevoelens bij Tour de Schalkwijk

Ik stond destijds natuurlijk iedere morgen langs het parcours om Mathijs aan te moedigen, tien kilometer fietsen vanuit Nieuwegein. En toen merkte ik pas hoe de Tour leefde in het dorp. Mijn zoon was geen topper, maar had het enorm naar zijn zin, ook vanwege het buitengebeuren. Dat jaar won (natuurlijk) Henry Vermeulen, hij was een klasse apart.Daarna heb ik tal van talenten zien fietsen, met Jan Willem van Schip als meest opvallende winnaar. Hij reed steeds ‘fucking goed’ zoals hij het tegenwoordig uitdrukt als hij een mooie wielerrit op zijn naam heeft gebracht.Door de organisatie werd ik enkele jaren achter elkaar gevraagd om een dagboek over de Tour te schrijven, als opvolger van verslaggever Rien Klijn die heel uitgebreide verhalen over de jeugdronde in het destijds zelfstandige Utrechts Nieuwsblad schreef. Zo kon ik ene Lenneke ten Bohmer als allereerste meisje de Tour de Schalkwijk zien winnen en daar een leuk artikel aan besteden. Dat had Claudia Diks niet kunnen denken toen ze destijds een protestactie begon om ook meisjes toe te laten tot de Tour.Het is nu 2018, ik ben intussen opa geworden en mijn kleinzoon Guus (12) uit Houten gaat voor het eerst meefietsen in het spoor van zijn vader ruim 35 jaar geleden. Hij kon op de valreep ingeloot worden, na enkele jaren op de wachtlijst te hebben gestaan, omdat Schalkwijkers jarenlang voorrang kregen boven ‘buitenstaanders’.Ik heb hem al vast vaak mijn herinneringen verteld aan de winnaars, de emotie van de kijkers en de mooie waterpartijen aan het slot, samen met de ploegleider en ouders spartelend in de Schalkwijkse wetering. Ik verheug me er nu al op om dat spektakel van 14 tot en met 22 juli in ons mooie kerkdorp, inmiddels mijn woonplaats, weer te mogen meemaken.En ga er ieder dag een verhaaltje over schrijven, ook te lezen op utrechtsesportkrant.nl