VV De Dreef en Loukili zijn inspiratiebron voor de wijk

Maar mijn geloof verbiedt me een andere vrouw dan mijn eigen vrouw aan te raken. Het is juist een vorm van respect. In een groot gezelschap doe ik het overigens wel omdat ik niemand ‘voor schut’ wil zetten.’Zijn grootste uitdaging was een schuld van een kleine 30.000 euro wegpoetsen. En dat is gelukt. Voor het eerst in vijf jaar kan Loukili een beetje achterover leunen en kijken hoe leuk het is op zijn club. Nou ja, achterover leunen ….

Het is deze dag druk op en rondom de velden van VV De Dreef. Vol programma, zo blijkt. ‘Gelukkig hebben we tegenwoordig op de zaterdag voldoende vrijwilligers. Nu nog op de zondag en dan lijkt het er op dat we het voor elkaar hebben’, zegt de voorzitter.

Loukili zit nu sinds vijf jaar op de stoel van de voorzitter en heeft bergen werk verzet. ‘Ja eerlijk is eerlijk, toen ik hier kwam was het echt een rotzooitje: 25.000 euro schuld aan de gemeente voor veldhuur; gas, licht en water niet betaald en bij de drankenleverancier stond aan 4.000 euro open. En dan niet aan limonade hoor, allemaal sterke drank, onvoorstelbaar. Hele vaten bier waren er weg.’Maar VV De Dreef is er uitgekomen. ‘We hebben van diverse bedrijven uitstel van betaling gehad en mochten ook in termijnen betalen.Met de gemeente hebben wij een deal kunnen sluiten door al het groenonderhoud en schoonmaak op het park en in de directe omgeving zelf te doen. En de Vereniging Sport Utrecht heeft ons goed geholpen andere zaken op orde te krijgen. Via bedelacties bij onze leden hebben we geld gekregen en kunnen we ons nu alleen met voetbal bezighouden. Oh, wacht even...’Er komen een paar jongens binnen die net een uitwedstrijd gespeeld hebben. Een van hen zou een klap hebben gekregen van de scheidsrechter daar. Wat hij zelf heeft gedaan, wordt niet helemaal duidelijk. De jongens moeten hun verhaal zelf opschrijven aan de bestuurstafel. ‘En geen flauwekul opschrijven hè, wel even eerlijk zeggen wat er gebeurd is’, maant Loukili zijn jeugdleden.Loukili: ‘Jammer toch, maar er zijn nog steeds clubs met vooroordelen. Bij de meeste verenigingen gaat het wel goed, mede door het Voetbalconvenant. Ik kan de contactpersoon niet bereiken, want het is de afspraak met alle Utrechtse verenigingen dat we niet direct naar de KNVB of de politie stappen. Maar we gaan dus nu wel aangifte doen, het is niet anders.’Terwijl er geschoven wordt met pennen en blaadjes papier en er nog een ‘getuige’ binnenkomt, roept de voorzitter: ‘Hé wacht even, daar parkeert een mevrouw op de stoep. Ga er even heen en leg haar uit dat ze daar niet mag staan. Dan kunnen de brandweer en de ziekenauto er niet meer langs.’ OpvoedenHet interview kan weer verder. De gedreven voorzitter legt uit dat het niet alleen de financiën waren die hem zorgen baarden. Ook de sfeer en de gedragingen binnen de club waren niet echt goed te noemen. Loukili begon toch aan de klus omdat hij er vol van overtuigd was dat VV De Dreef binnen de wijk Overvecht een hele maatschappelijke taak zou kunnen vervullen.

En hij heeft gelijk gekregen, want de club is nu gezond en telt naast een 35 plus-elftal, twee zondagteams, 20 mini’s, 2x JO9, 4x JO11, 3x JO 13 en 1 elftal JO 15. ‘En onze trots is dit jaar dat we voor de eerste keer meedoen met een team met allemaal meiden uit de wijk.’

‘Onze leden komen uit allerlei landen’, vertelt Loukili. ‘Maar voor het merendeel zijn ze van Marokkaanse afkomst. Zo’n 85 procent heeft een U-pas. Dat is natuurlijk al een verhaal apart. Want als je over de limiet heen gaat, bijvoorbeeld als je een fiets voor je kind hebt gekocht, dan is er geen geld meer voor sport.Daarbij komt dat we ze echt hebben moeten leren dat als je zoon wil voetballen je dus ook mee moet doen als ouder. Met name in het begin stonden hier die jongens ’s morgen om half 8 voor de deur en moesten ze naar een uitwedstrijd. We zijn echt knalhard geweest. Ga je vader of je moeder maar halen, want ze zullen je toch echt zelf moeten brengen, anders kun jij niet voetballen.En binnen de Marokkaanse gemeenschap zijn de kinderen uiteindelijk de baas. Want papa of mama kwam echt wel het bed uit. En zo is het ook gegaan met de rest van het vrijwilligerswerk. Via de kinderen hebben we ouders weten te activeren en dat ging de hele wijk door. Nu weten ze het en vinden ze het normaal.’ Al AmalOok de intrede van de stichting Al Amal als gebruiker van het clubhuis bleek een gouden greep. De stichting geeft voorlichting en helpt met name de vrouwen uit de buurt met allerlei zaken. ‘Ik zeg vrouwen, maar zag laatst dat er ook al mannen bij zaten’, zegt Loukili met een glimlach.Hij hoopt dat door de komst van Al Amal de voetbalmoeders nog beter hun weg naar de club zullen vinden. ‘Iedereen mag ook overal in- en uitlopen, behalve natuurlijk achter de bar. Ze moeten zich thuis voelen. Al Amal betaalt de huur in natura. Zo vonden ze onze koelkast niet goed meer en zorgen dan voor een andere.Hetzelfde gold voor de computer en het meubilair in de bestuurskamer. Ze hebben ook de wanden geschilderd. En samen met de vrouwen hebben ze onlangs alles schoongemaakt, beter dan dat wij het zelf zouden doen. Ik hoop dat die vrouwen uiteindelijk ook bijvoorbeeld bardienst komen doen, dat zou mooi zijn.’