Onfortuinlijke Puck Pieterse olympisch kampioen fair play

Het eerste wat mountainbikester Puck Pieterse deed na haar nachtmerrierace was de winnaars van het goud, zilver en brons feliciteren. Het was een gebaar van de hoogste sportiviteit. Want de Amersfoortse lag onbedreigd op koers voor olympisch zilver toen de pechduivel toesloeg. Een lekke band kostte haar minuten en ze zag de concurrenten die al op apegapen lagen, een voor een voorbij rijden. Uiteindelijk werd ze nog vierde, de meest ondankbare plaats.

Zuur was een eufemisme voor wat Pieterse overkwam. Botte pech ontnam haar een zekere medaille, pech die ze vantevoren al even aangestipt had.  Het parcours lag haar, ze voelde zich uitstekend in vorm, maar ja, wat als je door het volop aanwezige gravel lek rijdt?

Uitgerekend dat overkwam haar op anderhalve ronde voor het eind. En omdat je in het mountainbiken niet van fiets mag wisselen maar moet wachten totdat de malheur verholpen is, moest ze lijdzaam toezien hoe alle tot dusver geleverde inspanningen teniet werden gedaan.

Die inspanningen hadden geleid tot een comfortabele positie achter de ongenaakbare Pauline Ferrand-Prévot. De olympische titel was nimmer in beeld maar het zilver leek in steen gebeiteld. Want wat reed de 22-jarige Amersfoortse in Parijs ijzersterk. Ruim een jaar geleden pas serieus begonnen met mountainbiken, ontwikkelde ze zich in recordtempo tot een wereldtopper. Voor de duvel niet bang, laat staan voor steile met grote keien bezaaide afdalingen.

Favorietenrol

Ferrand-Prévot,  ooit tegelijkertijd wereldkampioen in het veld, op de weg en op de mountainbike, maakte haar favorietenrol meer dan waar. De Française keek het na de start even aan en nam toen de koers volledig in handen. Op dat moment hadden vier rensters zich wat losgeweekt. Behalve Pieterse en Ferrand-Prévot waren dat de Oostenrijkse Laura Stigger en de Française Loana Lecomte. Binnen enkele minuten was de wedstrijd beslist wat het goud betreft. Ferrand-Prévot, vriendin van oud-Veenendaler Dylan van Baarle, sloeg in de tweede van de zeven ronden snel een gat van zo’n twintig seconden. Ze reed weg op een lange klim, Pieterse en Lecomte konden niet volgen. Stigger was al eerder  teruggevallen.

Pieterse nam de leiding van de achtervolging op zich en loste op haar beurt Lecomte die zichzelf bleek te hebben opgeblazen. Achter de nummers een en twee leek alleen de strijd om het brons nog spannend, ware het niet dat de voorsprong van Pieterse ineens volledig was verdwenen. De oorzaak kon bijna niet anders dan materiaalpech zijn want de Amersfoortse had nog geen enkel moment van zwakte gekend.

Indrukwekkend was hoe ze tijdens de trage wielwissel rustig bleef en de gelegenheid aangreep wat te drinken. Vanaf plaats zeven begon ze aan een schier onmogelijke inhaalrace. Ze haalde nog wel op naar plaats vier maar de Amerikaanse Haley Batten (tweede) en de Zweedse Jenny Rissveds bleven buiten bereik. De tweede Nederlandse Anne Terpstra legde beslag op de achtste plaats.

Ronde langer

Na de finish had Pieterse moeite om haar gevoelens te verwoorden. Vechtend tegen de tranen stond ze voor de camera van de NOS. ‘Dit is de eerste keer dat ik lek rijd in een mountainbikewedstrijd. In de slotfase ben ik er nog wel in blijven geloven. Ook zij kunnen lek rijden of vallen. Stiekem hoop je daar dan op, maar ja, dat is niet gebeurd. Als de wedstrijd één ronde langer was geweest had ik denk ik nog tweede kunnen worden.’