Sprookjes bestaan niet, ervaart Ellen van Dijk in spekgladde tijdrit

Het was al een mirakel dat ze in Parijs aan de start stond en kennelijk vonden de weergoden dat wel genoeg. Ellen van Dijk had zich uit de naad gewerkt om de Spelen te halen nadat ze zeven weken geleden haar enkel op drie plaatsen brak, maar de beloning bleef uit. Op een nat en op sommige plaatsen spekglad wegdek kon de 37-jarige Woerdense niet stunten op haar specialiteit, de tijdrit. Ze eindigde als elfde. De olympische titel was voor Grace Brown.

De Australische werd daarmee de opvolgster van Annemiek van Vleuten, na vorig seizoen gestopt en dus niet in staat haar titel op deze discipline te verdedigen. Van Dijk had haar zinnen gezet op een olympische medaille in de nadagen van haar glanzende carrière. Een carrière die tijdelijk onderbroken was doordat ze moeder werd. Daarna pakte ze haar werk als profrenster weer op en binnen de kortste keren behoorde ze weer tot de wereldtop. De Olympische Spelen van 2024 werden haar grote doel. Tweemaal eerder was de drievoudige wereldkampioene  actief op dit magische evenement, tweemaal bleef ze met lege handen. In 2012 werd de Woerdense in Londen achtste en vier jaar later in Rio belandde ze na een stuurfout net naast het podium.

Een op meerdere plaatsen gebroken enkel na een botsing met een aanhangwagen  verstoorde  haar olympische voorbereiding. Het was zelfs de vraag of ze überhaupt wel kon starten in Parijs. Pas een dag of tien voor de bewuste dag kwam van de medische specialisten het groene licht. Benjamin de Bruijn, de levenspartner van Ellen van Dijk, verklaarde  op X (voorheen Twitter) dat de verwondingen in feite nog groter waren geweest. ‘Ook haar rechtervoet en haar vinger waren gebroken. Ze had een spierhernia in haar bovenbeen en diepe snijwonden in haar benen die met 24 hechtingen aan elkaar moesten worden gezet.’

Valpartijen

Valpartijen, valpartijen en nog eens valpartijen bepaalden het beeld van de olympische tijdrit van de vrouwen. De regen van de vorige dag die de openingsceremonie van de Spelen deels in het water deed vallen, hield ook de eerste echte wedstrijddag aan. Sommige bochten van het wielerparcours van 32,4 kilometer rond het Château de Vincennes waren levensgevaarlijk.

Grace Brown leek onbedreigd op weg naar het goud toen ook zij onderuit ging.  De Australische had echter een dermate grote voorsprong opgebouwd dat ze zich de uitglijder kon permitteren. Het zilver was voor de Britse Anna Henderson en het brons ging naar de Amerikaanse Chloe Dygert. Demi Vollering werd vijfde, een plek voor ploeggenote Lotte Kopecky.

Voor Grace Brown was het eindelijk raak op een mondiaal kampioenschap. Diverse malen had ze net naast het goud gegrepen. Een grote teleurstelling was dat ze twee jaar geleden op het WK in eigen land geklopt werd door... Ellen van Dijk.

De Woerdense berustte in haar lot. Voor de camera van de NOS: ‘Ik zit al twintig jaar in het wielrennen en heb wel vaker in de regen gereden. Toch was ik bang in die gladde bochten. Het was degelijk maar niet goed genoeg. Ik denk dat ik in de bochten veel tijd verloren heb want ik was extra bang om nog een keer te vallen. Toch is dat niet waarom ik vandaag de tijdrit verloren heb.’

Evenepoel

Bij de mannen leek Remco Evenepoel wel over vers bloed te beschikken gelet op de slopende Tour die hij nog geen week daarvoor had volbracht. Hij reed ijzersterk en gaf Filippo Ganna (tweede), Wout van Aert (derde) en Joshua Tarling (vierde na een lekke band) stof tot nadenken. Nu heeft de Belg wel meer huzarenstaaltjes achter zijn naam zoals in de Vuelta bijna een half uur verliezen om de volgende dag zo fris als een hoentje de etappe op zijn naam te schrijven.